Ποτέ μου δεν έχω πετάξει πέτρα έξω από τη θάλασσα. Όμως τον Δεκέμβριο του 2008 ήμουν έτοιμος να πετάξω μία στην τηλεόραση. Θα το έκανα αν δεν καταλάβαινα εγκαίρως τη ματαιότητα της πράξης: η δική μου συσκευή θα έβγαζε ένα ηλεκτρονικό ουρλιαχτό και θα σιωπούσε. Αλλά η τηλεόραση του γείτονα θα συνέχιζε να γεμίζει το καθιστικό του με εκείνη την τεράστια φούσκα από πύο. Που λέτε δεν ξέρω αν μπορώ να αναλύσω τα γεγονότα εκείνων των ημερών. Ξέρω όμως ότι εκείνοι που ανέλαβαν να το κάνουν ήταν συνάμα και το σύννεφο που έβρεχε πέτρες και μολότοφ στην Αθήνα. Μεγάλες κοιλιές, ύφος δουλεμένο στα πάνελ και στον καθρέφτη, κομματικά κλισέ και πόζα στην κάμερα. Γιατί; Για να εξηγήσουν «την οργή που βγάζει τους νέους στο δρόμο». Ας έδειχναν τον διπλανό τους.
O Κώστας Γιαννακίδης για το μήνυμα (του Δεκέμβρη) που χάθηκε εδώ.
