
Στην Ελλάδα υπήρξε διαχρονικά συγχορδία πολιτικού συστήματος, συνδικάτων, Μέσων Ενημέρωσης και διανοουμένων, υπέρ της διαρκούς αύξησης των κρατικών δαπανών. Από τις περισπούδαστες μελέτες (βασισμένες μάλιστα σε greek statistics) για την ανάγκη παρέμβασης του κράτους σε όλους τους τομείς, μέχρι τα «πρωινάδικα» που κλαίνε για τον «μισθουλάκο» του συμβασιούχου και μέχρι τα δελτία των οκτώ που κάποτε κραύγαζαν γιατί δεν υπάρχουν εκχιονιστικά μηχανήματα στην Καλαμάτα, το «πολιτικά ορθό» όλα αυτά τα χρόνια ήταν η διαρκής αύξηση των δαπανών. Οι λίγες φωνές που ζητούσαν συγκράτηση απαξιώθηκαν νωρίς ως ανάλγητες ή, χειρότερα, ως νεοφιλελεύθερες. Η δαιμονοποίηση των φιλελεύθερων απόψεων στην Ελλάδα παρήγαγε πραγματικά -και αρνητικά- οικονομικά αποτελέσματα.