Αν είχαμε μια σοβαρή αξιωματική αντιπολίτευση, θα πολιτευόταν με το μάτι
στην επόμενη μέρα. Θα καταλάβαινε ότι, κάθε φορά που αρνείται να βάλει
πλάτη, μειώνει την αυριανή δυνατότητά της να κυβερνήσει, την αξιοπιστία
και διαπραγματευτική ισχύ της χώρας. Διευκολύνει τους εταίρους να
συμπεράνουν αύριο ότι η Ελλάδα είναι μια «ειδική», αδιόρθωτη περίπτωση,
και ότι καλύτερα για όλους να κόψουν τα σχοινιά να μας αφήσουν να
αρμενίσουμε μόνοι. Μια σοβαρή αξιωματική αντιπολίτευση θα καθόταν στο
τραπέζι, με την κυβέρνηση και τους καλύτερους τεχνοκράτες της χώρας, να
εκπονήσουν από κοινού ένα Σχέδιο Εθνικής Ανάταξης, και μετάβασης σε ένα
βιώσιμο μοντέλο εξωστρεφούς ανάπτυξης. Και θα έλεγε την αλήθεια: ότι το
πέρασμα στην ανάπτυξη προϋποθέτει μαζική μετακίνηση πόρων, επιχειρήσεων,
χιλιάδων εργαζομένων, από τον εσωστρεφή, προστατευμένο τομέα, στον
εμπορεύσιμο και ανταγωνιστικό. Οτι περνάει από πόνο, λουκέτα και
ανεργία.
