Tης Ξενιας ΚουναλακηO σύμβουλος του προέδρου της Ν. Δ. Χρύσανθος Λαζαρίδης έσπευσε χθες να εξηγήσει την πρόταση της αξιωματικής αντιπολίτευσης για την εργασιακή εφεδρεία, μην τυχόν και μείνει καμιά υπόνοια ότι συμφωνεί με την κυβέρνηση στο ζήτημα και γενικά σε οποιοδήποτε ζήτημα. Αλλωστε, ο Α. Σαμαράς δεν έχει σταματήσει να διατυμπανίζει φραστικά και έμπρακτα ότι δεν πρόκειται να παράσχει συναίνεση στην κυβέρνηση: «Μπράβο μας, καλά τα είπαμε», συμφώνησαν εξόχως ικανοποιημένοι, όπως λέγεται, οι συμμετέχοντες στον πρωινό καφέ της Ν. Δ. και μετά την ομιλία του αρχηγού της, στη ΔΕΘ. Ισως το πιο ταιριαστό σχόλιο γι’ αυτή τη διάχυτη, σχεδόν αυτιστική, ευφορία είναι η θρυλική ρήση του Αρκά «ας αφήσουμε τους εγωισμούς, να μιλήσουμε και λίγο για τους εαυτούς μας».
«Πέρυσι σας είπα τι προτείνω, φέτος θα σας πω τι θα κάνω», ήταν η πρώτη πρόταση του Α. Σαμαρά στη ΔΕΘ, αφήνοντας να εννοηθεί ότι επιθυμεί διακαώς να...
...αναλάβει τα ηνία της χώρας. Δε χρειάζεται, όμως, να διαθέτει κανείς κάτι παραπάνω από τον κοινό νου για να καταλάβει ότι το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε κάθε λογικός άνθρωπος αυτήν τη στιγμή είναι να γίνει πρωθυπουργός της Ελλάδας. Είναι η χειρότερη δυνατή θέση εργασίας στον πλανήτη Γη, συνεπώς και στο ελληνικό Δημόσιο. Καλύτερα να βρεθείς στην εργασιακή εφεδρεία παρά να σου τύχει τέτοια αποστολή. Ο Α. Σαμαράς, όμως, δεν πτοείται γιατί προσεύχεται κάθε βράδυ πριν πάει για ύπνο. Και βλέπει ένα όνειρο, κάπως σαν ελληνικό ισοδύναμο του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ: «Με ρωτάτε, λοιπόν, για το όνειρό μου. Απαντώ: Θα επιτρέψουμε ποτέ εμείς, οι πολίτες της ίδιας αυτής Πατρίδας, θα επιτρέψουμε ποτέ εμείς, αυτόν τον τόπο που άφησαν κληρονομιά οι γονείς μας και οι δικοί τους γονείς, θα επιτρέψουμε να γιορτάσει τα 200 χρόνια της Λευτεριάς της η Ελλάδα, οικονομικά δέσμια, κοινωνικά διαλυμένη και ψυχολογικά εξουθενωμένη; Σας κοιτώ στα μάτια και σας απαντώ: Ποτέ!».
Εχουμε ξεσυνηθίσει τέτοιου είδους θεατρινισμούς εσχάτως. Πολλά μπορεί να προσάψει κανείς στον σημερινό πρωθυπουργό, αλλά τουλάχιστον εισήγαγε την αμεσότητα στον πολιτικό λόγο. Αγγλισμοί του ξεφεύγουν, κάποια λαθάκια εκφραστικά στα ελληνικά, ενίοτε σαρδάμ, αλλά μιλάει σαν κανονικός άνθρωπος και όχι σαν τραγωδός στην Επίδαυρο. Δεν είναι τυχαίο ότι στο Βερολίνο αυτήν την εβδομάδα εντυπωσίασε ακόμη και τους στρυφνούς και απαιτητικούς Γερμανούς βιομήχανους, με την ειλικρίνεια και τη μετριοπάθειά του.
Αν βρισκόταν στο ίδιο βήμα στο Βερολίνο ο Α. Σαμαράς τι θα έλεγε; Θα χρησιμοποιούσε το ίδιο -ομπαμικό- σύνθημα με τον Γιώργο Παπανδρέου («Ναι, μπορούμε»), αλλά θα το είχε στολίσει με μερικά λόγια ακόμη: «Αντίσταση όλων των Ελλήνων, στη μοιρολατρία, στην ηττοπάθεια, στην ταπείνωση και τον εξευτελισμό. Ενα καινούργιο ξεκίνημα για την Αξιοπρέπεια της Πατρίδας μας. Να ξαναπάρουμε την Ελλάδα στα χέρια μας! Οι Ελληνες μπορούμε!».
Πέρα από τα σημεία στίξης και τις προστακτικές, τον μεγαλύτερο προβληματισμό προκαλεί η ουσία του πολιτικού του λόγου: η οδός που ακολουθεί ο Σαμαράς είναι για μία ακόμη φορά εξαιρετικά επικίνδυνη. Είναι ο δρόμος της πληγωμένης εθνικής ταυτότητας και του σοβινισμού, που καταλήγει με μαθηματική ακρίβεια στη διεθνή απομόνωση. Οι «άλλοι», οι ξένοι, θέλουν να μας ταπεινώσουν και να μας εξευτελίσουν, είναι το έμμεσο μήνυμα Σαμαρά προς τον μέσο συντηρητικό ψηφοφόρο. Ολα αυτά τα λέει ο πολιτικός, ο οποίος σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, είναι πιθανό να κληθεί να διαπραγματευτεί λίαν συντόμως με τους πιστωτές της Ελλάδας. Αυτούς τους οποίους κατηγορεί ότι πάνε να μας βουτήξουν την Ελλάδα μέσα από τα χέρια. Και τα λέει όλα αυτά ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε μια χρονική στιγμή που η Ελλάδα είναι περισσότερο από ποτέ εξαρτημένη από τους εταίρους της κι έχει ανάγκη την κοινοτική αλληλεγγύη προκειμένου να αποφύγει τη στάση πληρωμών και την επιστροφή στη δραχμή. Ο Α. Σαμαράς κινδυνεύει γίνει πνευματικός πατέρας ενός νέου συνθήματος: «Η χρεοκοπία είναι ελληνική» (για να θυμηθούμε και το Μακεδονικό, πεδίο δόξης λαμπρόν για εκείνον).
*Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή στις 30 Σεπτεμβρίου 2011.
