Όσοι ανήκουμε στο ΠΑΣΟΚ διαπιστώνουμε με έκπληξη τελευταίως μια
τάση επιγενόμενης αμφισβήτησης της υπαγωγής μας στο Μνημόνιο από
προβεβλημένα στελέχη του χώρου μας. Συγκαταλέγομαι μεταξύ αυτών που
έδωσαν σκληρές μάχες στον ακαδημαϊκό χώρο - και όχι μόνο - για να
καταπολεμηθεί ο επιστημονικός λαϊκισμός που, μαζί με τον πολιτικό και
τον μιντιακό, κατέστησαν τον αντιμνημονιακό λόγο κυρίαρχο στη δημόσια
ζωή της χώρας, από το καλοκαίρι κιόλας του 2010. Η Ελλάδα μόλις που είχε
σωθεί χάρη στο Μνημόνιο, όταν αδυνατούσε να εξοφλήσει δάνειο που έληγε
τον Μάιο, όμως η κοινή γνώμη αφέθηκε να πιστεύει ότι η υπαγωγή μας στον
ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης, στην καλύτερη περίπτωση, μπορούσε να
αποφευχθεί και, στη χειρότερη, ήταν το αποτέλεσμα μιας διεθνούς
συνωμοσίας.
Ο χώρος μας, αν και ήταν αυτός που σήκωσε το βάρος
διάσωσης της χώρας, απέτυχε παταγωδώς όχι μόνο να διαπαιδαγωγήσει την
κοινή...
...γνώμη σχετικά αλλά και να ομονοήσει ο ίδιος για τη σκοπιμότητα της
υπαγωγής μας στο Μνημόνιο, με αποτέλεσμα η αφωνία των πρωτοκλασάτων
στελεχών μας την κρίσιμη περίοδο να διασπάται μόνον από την κακοφωνία
όσων έβγαιναν να στηρίξουν πολιτικές που είτε δεν πίστευαν στον ίδιο
βαθμό ή δεν τις αντιλαμβάνονταν κατά τον ίδιο τρόπο. Η διακεκριμένη
αδυναμία μας, στη συνέχεια, να διαμορφώσουμε μια στοιχειώδη ιδεολογία
εξόδου της χώρας από την κρίση, σε συνδυασμό με μια διεθνώς παροιμιώδη
πλέον διάσταση των μνημονιακών μας δεσμεύσεων από τις πρακτικές
εφαρμογές τους, είχαν ως αποτέλεσμα να συρόμαστε πίσω από τις ολοένα και
επιτακτικότερες απαιτήσεις της τρόικας ενόψει κάθε νέας εκταμίευσης
μιας δόσης, εις τρόπον ώστε να μην αποφύγουμε τελικά την πτώση της
κυβέρνησής μας δεκαοκτώ μήνες μετά την υπογραφή του Μνημονίου.
Μια ενδιαφέρουσα άποψη εδώ.
