Το περασμένο Σάββατο, η εφημερίδα «Τα ΝΕΑ» αποκάλυψε ότι η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Ζωή Κωνσταντοπούλου έχει με την ιδιότητα του δικηγόρου αναλάβει την υπεράσπιση ενός βιαστή 4 αλλοδαπών γυναικών που είχαν επισκεφθεί τη χώρα μας για τουρισμό.
Το δημοσίευμα δεν αμφισβητήθηκε από την κ. Κωνσταντοπούλου ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ περιορίστηκε στο να αποδώσει τα δημοσιεύματα σε προσπάθειες που έχουν...
...αναληφθεί ώστε να μην αποκαλυφθεί η αλήθεια για τη λίστα Λαγκάρντ, καθώς η βουλευτής συμμετέχει στη σχετική Προανακριτική Επιτροπή.
Η κριτική που ασκείται στην κ. Κωνσταντοπούλου είναι κάτι παραπάνω από σφοδρή. Αρκετοί είναι εκείνοι που εύλογα αναρωτιούνται για τη συγκεκριμένη επαγγελματική της επιλογή, πόσο μάλλον από τη στιγμή που είναι γυναίκα και πολιτεύεται ως μαχόμενη βουλευτής της Αριστεράς για έναν πιο...δίκαιο κόσμο.
Προσωπικά, λόγω της ιδιαιτερότητας του δικηγορικού επαγγέλματος, μπορώ να κατανοήσω ότι ένας δικηγόρος δεν θα υπερασπιστεί στην καριέρα του μονάχα αθώους. Κάποιος πρέπει να υπερασπιστεί και τους ενόχους οι οποίοι εύλογα επιδιώκουν να τιμωρηθούν με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη επιείκεια. Θεωρητικά λοιπόν, η συγκεκριμένη επαγγελματική επιλογή της κ. Κωνσταντοπούλου θα μπορούσε να γίνει κατανοητή, αν υιοθετήθηκε στο πλαίσιο της προσπάθειας της να εξασφαλίσει από την εργασία της χρήματα για να ζήσει. «Η δουλειά δεν είναι ντροπή» ψιθυρίζει συχνά ο σοφός λαός.
Η κ. Κωνσταντοπούλου όμως δεν υπήρξε ποτέ μια απλή δικηγόρος που κυνηγούσε υποθέσεις για να ζήσει. Η κ. Κωνσταντοπούλου διέθετε πάντοτε το δικαίωμα της επιλογής καθώς έχει την τύχη να είναι κόρη του Νίκου Κωνσταντοπούλου, ενός καταξιωμένου -με όρους εμπορικούς- δικηγόρου της Αθήνας, στο πελατολόγιο του γραφείου του οποίου μπορεί κανείς να συναντήσει μερικά από τα πιο γερά πορτοφόλια αυτής της χώρας. Η κ. Κωνσταντοπούλου άσκησε το δικαίωμα της στην επιλογή με τρόπο τέτοιο που περιλάμβανε και την υπεράσπιση ενός βιαστή 4 γυναικών, γνωρίζοντας πιθανότατα ότι εις βάρος του κατηγορίες ευσταθούν.
Από την επιλογή της αυτή αξιολογείται συνολικά ως άνθρωπος -δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Το πρόσημο της αξιολόγησης αυτής δεν μπορεί παρά να είναι ιδιαίτερα αρνητικό. Από μόνη της, η εικόνα μιας γυναίκας -με τη διαδρομή της κ. Κωνσταντοπούλου- να υπερασπίζεται με θέρμη κάποιον που κακοποίησε 4 άλλες γυναίκες προκαλεί οργή.
Αντί επιλόγου, νομίζω ότι έχει αξία να παραθέσω την άποψη της κ. Κωνσταντοπούλου για τη δικηγορία, όπως την περιέγραψε σε άρθρο της στο περιοδικό Κοντέινερ, τον Μάιο του 2011:
Για τη δουλειά του δικηγόρου λέγονται πολλά. Και για τις αμοιβές του ακόμη περισσότερα. Πολλοί είναι αυτοί που ονειρεύονται πακτωλούς χρημάτων ως επιστέγασμα μιας επιτυχούς δικηγορικής διαδρομής. Και λιγότεροι εκείνοι που εκτιμούν την ηθική αμοιβή που σου προσφέρει αυτό το επάγγελμα, ακόμη και όταν η Δικαιοσύνη δεν δικαιώνει το ρόλο και την αποστολή της.
Ποια ηθική αμοιβή σας προσέφερε κ. Κωνσταντοπούλου η υπεράσπιση ενός βιαστή;