Του Γιώργου ΠαγουλατουΜετά την απόφαση του 55% των Ιταλών να πηδήξουν στο κενό ψηφίζοντας έναν επαγγελματία γελωτοποιό κι έναν «κλόουν» πολιτικό, το μήνυμα φαίνεται σαφές: η αντιμετώπιση της κρίσης του Νότου μονομερώς με εξουθενωτική λιτότητα οδηγεί την Ευρωζώνη στα ακραία όρια συνοχής και αντοχής της.
Ας μη βιαστεί κανείς να αναζητήσει το «δίδαγμα» για μας. Η Ιταλία είναι η τρίτη μεγαλύτερη οικονομία, με βασικό πρόβλημά της, προ 2009, την...
...παρατεταμένη στασιμότητα και όχι τόσο τα ελλείμματα. Μια οικονομία εξαγωγών, που.έχασε ανταγωνιστικότητα την τελευταία δεκαετία κυρίως λόγω μεταρρυθμιστικής αδράνειας. Αυτές οι μεταρρυθμίσεις τώρα παραπέμπονται στις ελληνικές καλένδες, και αυτό είναι κυρίως πρόβλημα της Ιταλίας, αλλά (λόγω μεγέθους της) είναι πια πρόβλημα και του ευρώ.
(...)
Μέσα στο 2013 η Ελλάδα θα χρειαστεί νέα ευρωπαϊκή στήριξη, με τη μορφή ενός νέου «κουρέματος» χρέους και ενός γενναίου προγράμματος δημοσίων επενδύσεων και καταπολέμησης της ανεργίας. Χωρίς ισχυρότερα αντισταθμιστικά μέτρα από την Ευρωζώνη, ο αγώνας προσαρμογής του ευρω-Νότου μέσω της ύφεσης θα είναι οικονομικά ατελέσφορος και πολιτικά καταδικασμένος. Αλλά για να προκύψει η μεγάλη συμφωνία-πακέτο προς το τέλος του 2013, πρέπει ο Νότος και η Ελλάδα να έχουν κλειδώσει (α) ασφαλές πρωτογενές πλεόνασμα, (β) βιώσιμο εξωτερικό ισοζύγιο, (γ) τη μέγιστη υλοποίηση των συμφωνημένων μεταρρυθμίσεων. Υπό αυτά τα δεδομένα, και με το μάτι στη «μεγάλη εικόνα», μπορούμε να υποδεχτούμε ξανά την τρόικα.
Ολόκληρο το άρθρο του καθηγητή Γιώργου Παγουλάτου στην Καθημερινή εδώ.
