Οι οδηγίες προς τους υπαλλήλους της ΕΕ που έρχονται στην Ελλάδα κι εμείς

Στην Ευρώπη υπάρχουν, ως γνωστόν, δύο κράτη, οι κυβερνήσεις των οποίων έχουν υπουργό αρμόδιο για τις σχέσεις με ξένη χώρα: πρόκειται για τη γερμανική κυβέρνηση που έχει ορίσει υπουργό αρμόδιο για τις σχέσεις με την Ελλάδα και για τη βελγική κυβέρνηση που έχει ορίσει υπουργό αρμόδιο για τις σχέσεις με το Κονγκό.

Τούτου δοθέντος, το γεγονός ότι τα στελέχη της ευρωπαϊκής δημόσιας διοίκησης που επισκέπτονται την Αθήνα λαμβάνουν οδηγίες επιτόπιας συμπεριφοράς περίπου όμοιες με αυτές που λαμβάνουν τα στελέχη της βελγικής δημόσιας διοίκησης όποτε επισκέπτονται...


...την Κινσάσα, δεν θα έπρεπε να προκαλεί τόσο μεγάλη έκπληξη όσο αυτή που δημιουργήθηκε το Σαββατοκύριακο με αφορμή τη δημοσιοποίηση ενός εγγράφου. Ενός εγγράφου των υπηρεσιών ασφαλείας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που καλεί τους ευρωκράτες, οι οποίοι καθημερινώς πλέον επισκέπτονται την Αθήνα, όταν κυκλοφορούν στους δρόμους, να μη μοιάζουν... με ευρωκράτες και να είναι γενικώς «κουμπωμένοι».
Ενός εγγράφου που απευθύνεται σε ανθρώπους οι οποίοι, πιθανόν, δεν έχουν ποτέ στη ζωή τους δει διαδήλωση και που μάλλον δεν ξέρουν τι πρέπει να κάνουν όταν πέφτουν δακρυγόνα.

Η ύπαρξη αυτού του κειμένου δεν είναι τυχαία. Το τελευταίο διάστημα, τα μέτρα ασφαλείας για τους εκπροσώπους της ΕΕ και του ΔΝΤ έχουν ενταθεί στην Αθήνα, κυρίως δε ενόψει της οριστικής εγκατάστασής τους στην περιοχή του Βοτανικού. Η όξυνση των μέτρων ασφαλείας δεν είναι ευχάριστη ούτε για τους ευρωκράτες που επισκέπτονται αραιά και πού την Αθήνα, ούτε γι' αυτούς που μένουν μονίμως. Για τους μεν πρώτους διότι δεν έχουν συνηθίσει να κυκλοφορούν στον δρόμο με ένοπλη προστασία. Γι' αυτό άλλωστε πολλοί εξ αυτών ζητούν να μετατεθούν σε άλλες υπηρεσίες της Επιτροπής και να απαλλαγούν από το άχθος των επισκέψεων στην Ελλάδα. Για τους δεύτερους διότι βρίσκονται στην Αθήνα με δική τους επιλογή. Πολλοί εξ αυτών γνωρίζουν την ελληνική γλώσσα και την ελληνική κοινωνία (συνήθως είναι παντρεμένοι με Ελληνίδες - ή οι γυναίκες με Έλληνες) και δεν έχουν καμία διάθεση να ζουν υπό φρούρηση. Ωστόσο, και οι μεν και οι δε αποδέχονται έναν τρόπο ζωής που δεν επέλεξαν, αλλά και που δεν μπορούν να αλλάξουν.

Κάτι που άλλωστε συμβαίνει και με τη μεγάλη πλειονότητα των κατοίκων της Αθήνας, οι οποίοι, κυρίως τα τελευταία χρόνια, αισθάνονται και αυτοί πως ζουν σε ένα περιβάλλον βίας, το οποίο επίσης δεν επέλεξαν και δεν μπορούν να αλλάξουν.

Το πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Μανώλη Σπινθουράκη συνεχίζεται στα ΝΕΑ εδώ.