Όπως ήταν φυσικό, η εγκληματική αυτή ενέργεια προκάλεσε ένα τεράστιο κύμα συμπάθειας προς τα θύματα της Βοστόνης και πολύ-πολύ γρήγορα ο...
...δυτικός κόσμος μέσα από τα social-media διαμοίρασε το θρήνο και το πένθος του.
Σύντομα, διαπιστώθηκε ότι πρόκειται για τρομοκρατική επίθεση, σχεδιασμένη από δυο νεαρά αδέρφια από την Τσετσενία των οποίων η ενηλικίωση φαίνεται να μην έμεινε ανεπηρέαστη από τη διάχυση της βίας και της ανομίας στον τόπο τους.
Το ευχάριστο είναι ότι οι αρχές της Βοστόνης κατάφεραν σε σχετικά σύντομο διάστημα να εξιχνιάσουν το έγκλημα, να εντοπίσουν τους δράστες και να συλλάβουν μάλιστα τον έναν εκ των δυο, καθώς ο άλλος έπεσε νεκρός κατά την ανταλλαγή πυρών με τους αστυνομικούς.
Κάπως έτσι, ο τίτλος του έγκριτου και προοδευτικού περιοδικού Time ήταν «Απελευθέρωση από τον φόβο» και το ρεπορτάζ συνοδεύθηκε από πλήθος φωτογραφιών με Αμερικανούς πολίτες να χειροκροτούν τους αστυνομικούς κι εκείνοι με τη σειρά τους να χαμογελούν: περίπου όπως στις ταινίες.
Την ίδια μέρα, σκοτώθηκαν από διάφορες τρομοκρατικές επιθέσεις περίπου 56 άτομα στο Ιράκ. Είναι τέτοιο το εύρος των επιθέσεων κατά τη διάρκεια του Απριλίου όπου η Wikipedia καταγράφει τα γεγονότα σε ξεχωριστό λήμμα.
Οι δράστες των επιθέσεων δεν έχουν συλληφθεί και οι ευθύνες των ΗΠΑ για το χάος που προκάλεσαν επεμβαίνοντας και στη συνέχεια αποχωρώντας τυπικά από το Ιράκ δεν μπορούν να προσδιοριστούν με ακρίβεια.
Στα social media, ο δυτικός κόσμος δεν διαμοίρασε το θρήνο και το πένθος γι' αυτούς τους νεκρούς, δεν σχολίασε καν δηκτικά την αποτυχία της δημοκρατικής Δύσης να οδηγήσει το πολύπαθο Ιράκ των πετρελαίων προς την ομαλοποίηση.
Θα μου πείτε: που θες να καταλήξεις;
Ομολογώ ότι δεν ξέρω με ακρίβεια τι είναι αυτό που με ενοχλεί. Σίγουρα δεν ανήκω σε αυτούς που επιπόλαια σχολιάζουν «καλά να πάθουν οι Αμερικάνοι με αυτά που έχουν κάνει» αλλά παράλληλα μάλλον ανήκω σε εκείνους που εκνευρίζονται όταν βλέπουν τον καθένα να γράφει status και tweets με δάκρυα για τη Βοστόνη, έτσι, για τη μόδα.
Νομίζω ότι αυτό που πραγματικά με εξοργίζει είναι η διάχυτα διαμοιραζόμενη κυνική αποδοχή της μη ισότητας των νεκρών, της μη ίδιας αξιολόγησης όλων των τρομοκρατικών επιθέσεων. Δεν αντέχω να πρέπει με ενοχλεί περισσότερο η δολοφονία φιλήσυχων δυτικών από ότι ο μαζικός χαμός αθώων κι ανήμπορων Ιρακινών.
Καμιά φορά είναι η ακραία υποκρισία της Δύσης αυτή που γεννά τα πιο επικίνδυνα κι άδικα αντιδυτικά αισθήματα.
