Με άρθρο του στην Ελευθεροτυπία, επιχειρεί να πείσει ότι οι σημερινοί Γερμανοί μονάχα επικοινωνιακά έχουν αποτινάξει το ναζιστικό παρελθόν τους...
...και κατά τα άλλα δε παύουν να αποτελούν διάδοχοι και συνεχιστές της κληρονομιάς του Χίτλερ.
Ο κ. Πελεγρίνης χαρακτηρίζει μάλιστα «κόλπο» τον διαχωρισμό της μεταπολεμικής Γερμανίας από τη Γερμανία του Γ' Ράιχ.
Παραθέτω ενδεικτικά ένα μέρος της επιχειρηματολογίας του:
(...)Αλλοι λαοί προσπάθησαν να ξεφορτωθούν το επιλήψιμο παρελθόν τους αξιοποιώντας την πανουργία της λογικής. Στη Γερμανία, που προκάλεσε τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, αναπτύχθηκε ο εθνικοσοσιαλισμός, ο ναζισμός. Οι Γερμανοί, «παίζοντας» με τις λέξεις «Γερμανία» και «ναζισμός», πέτυχαν να απαλλαγούν από το εγκληματικό παρελθόν τους. Η Γερμανία -και όχι ο ναζισμός- ήταν που έχασε τον πόλεμο.
(...)Ετσι, με το κόλπο της μετατόπισης της ευθύνης από τη Γερμανία στο ναζισμό, οι Γερμανοί κατάφεραν να ξεφορτωθούν το επιλήψιμο παρελθόν τους και στη θέση του απολογούμενου να βάλουν τους ναζί δίνοντας έτσι στην ανθρωπότητα τη δυνατότητα να ρίξει κάπου το ανάθεμά της για όσα υπέστη στη διάρκεια του αιματηρού πολέμου. Στα θύματα του ναζισμού -και όχι της Γερμανίας- αποδίδεται ο φόρος τιμής και μνήμης από τους επισκέπτες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Νταχάου ή του Αουσβιτς. Υπέρ των θυμάτων του ναζισμού -και όχι της Γερμανίας- εορτάζεται η επέτειος της θηριωδίας σε βάρος των καλούμενων μαρτυρικών χωριών. Και πάει λέγοντας.
Εξόχως ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι στο ανάθεμα αυτό και στην μήνιν κατά του ναζισμού συμμετέχουν ισότιμα και... οι ίδιοι οι Γερμανοί - και μάλιστα όχι μόνο με λόγια ή την παρουσία τους στις τελετές μνήμης, αλλά και με χρήματα, ενισχύοντας οικονομικά χωριά και πόλεις που βύθισαν στο αίμα οι ναζί. Οχι, αυτό δεν είναι απλώς σχιζοφρένεια. Είναι και πολιτική: αήθης μεν, πλην όμως επιτυχής, αν σκεφτείς ότι εκείνοι που θα έπρεπε υπό το βάρος του παρελθόντος τους να είναι προσεκτικοί, συμπεριφέρονται με περισσή θρασύτητα και αλαζονεία κουνώντας μας το δάκτυλο - το οποίο, δυστυχώς, θα εξακολουθούν να μας κουνούν χλευάζοντάς μας, όσο εμείς, πιασμένοι στην παγίδα τους, θα συνεχίζομε να μιλάμε για θύματα και θηριωδίες του ναζισμού αποσιωπώντας τους πραγματικούς αυτουργούς, τους Γερμανούς.
Αυτό ουδόλως σημαίνει ότι θα πρέπει να παραβλέπομε τα κακουργήματα των οπαδών του ναζισμού και να μην αισθανόμεθα την απειλή των ιδίων. Πρόκειται, όμως, για μιαν άλλη ιστορία, που δεν είναι θεμιτό να την μπλέκομε με τη συμπεριφορά των Γερμανών.
