Το πρώτο πρόβλημα εστιάζεται στην αδυναμία όλων όσοι χρησιμοποιούν την «κεντροαριστερή» ρητορική να αντιληφθούν σε ποιους απευθύνονται. Έχει η σημερινή κοινωνία καμία...
...σχέση με εκείνη που ευημερούσε στη χώρα προ δεκαετίας; Την ενδιαφέρει κάποιος θολός «τρίτος» δρόμος; Τα δυναμικά τμήματά της, τι έχουν κατά νου όταν γίνονται παραλήπτες μιας ρητορικής για τον σωστό συνδυασμό κοινωνικού κράτους και αγοράς, σε μια χώρα όπου δεν υπάρχει τίποτε από τα δύο; Επίσης, πώς απευθύνεσαι με όρους πλήρους απασχόλησης σε μια γενιά η οποία δεν έχει εμπειρία εργασίας, παρά μόνο μέσω αφηγήσεων από τρίτους, κατά κανόνα μεγαλύτερους;
Το δεύτερο πρόβλημα στη συζήτηση της «Κεντροαριστεράς» είναι, βέβαια, τα πρόσωπα. Πρώην αξιωματούχοι, πάλαι ποτέ στελέχη της πρώτης γραμμής, κατασκευές -σε σημαντικό βαθμό- επικοινωνιακών επιτελείων, επιχειρούν να μιλήσουν για μια κοινωνία με την οποία ουδέποτε ήρθαν σε πραγματική επαφή. Κάποιους τους ωθεί η επιθυμία να αναπληρώσουν το κενό που άφησε το ΠΑΣΟΚ, άλλους η αδυναμία να συμφιλιωθούν με το πολιτικό τους ρέκβιεμ.(...)
Ένα εξαιρετικά δίκαιο άρθρο του Βασίλη Νέδου εδώ.
