Υπάρχουν κι αυτοί που φεύγουν

20.9.13

Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα από έναν «στρατιώτη» των νεοναζί επιβεβαίωσε ότι η ελληνική κοινωνία διαθέτει ένα αληθινά σπάνιο ταλέντο να πέφτει συνεχώς από τα σύννεφα, να παριστάνει διαρκώς ότι την εκπλήσσουν όλα όσα συμβαίνουν.

Οι αντιδράσεις για αυτή τη δολοφονία μου θυμίζουν τις αντιδράσεις των περισσότερων για το Μνημόνιο. Όλοι έπεσαν από τα σύννεφα, κανείς δεν ήξερε τίποτα για το πάρτι, κανείς δεν περίμενε ότι η χώρα θα χρεοκοπούσε. Όσο ηλιθιωδώς αρκετοί πίστευαν ότι τα λεφτά πέφτουν από τον ουρανό, εξίσου ηλιθιωδώς κάποιοι πίστεψαν ότι η Χρυσή Αυγή δεν θα κάνει ότι της ζητήθηκε, ότι δεν θα προχωρούσε δηλαδή σε πράξεις τέτοιες ώστε «να ξεβρομίσει ο τόπος».



Όπως και με το Μνημόνιο, έτσι και τώρα, οι πολιτικές δυνάμεις αδυνατούν να συμφωνήσουν μεταξύ τους έστω στα στοιχειώδη, σε πράγματα που οι δυτικές κοινωνίες έχουν λύσει εδώ και 70 χρόνια, ενώ άλλες δεν τα αντιμετώπισαν ποτέ.

Από τη μια, η ιστορικά πιο ακροδεξιά εκδοχή της Νέας Δημοκρατίας μονολογεί ανατριχιαστικά «τι Κασιδιάρης, τι Δραγασάκης» και ζητιανεύει τα ψηφαλάκια των «νοικοκυραίων», τους οποίους αντιμετωπίζει περίπου ως ιθαγενείς. Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει να μην αναγνωρίζει καμία απολύτως ευθύνη του για τη διάχυση της βίας και της ανομίας. Αδυνατεί ακόμα και τώρα, που βρίσκεται μια ανάσα από το Μέγαρο Μαξίμου, να συνειδητοποιήσει την τεράστια του ευθύνη για τη στοχοποίηση των πολιτικών του αντιπάλων, αποφεύγει με χίλιους τρόπους να καταδικάσει απερίφραστα τη βία από όπου κι αν προέρχεται. Ελπίζω τουλάχιστον να τους γίνει μάθημα το πάθημα του χιλιοτραγουδισμένου Πάνου Καμμένου που είδε το πλήθος να τον λιντσάρει, όχι και τόσο «πολιτικά».

Την ώρα που τα κόμματα τσακώνονται και μετράνε τα κουκιά τους, υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες Έλληνες που παρακολουθούν την επικαιρότητα και μονολογούν «αχ ρε Ελλάδα, καλύτερα που φύγαμε». Είναι οι Έλληνες που έφυγαν από τη χώρα για να αναζητήσουν εργασία στο εξωτερικό,αλλά κυρίως είναι οι Έλληνες που έφυγαν από τη χώρα, όχι από ανάγκη αλλά από διάθεση ακαδημαϊκής εξέλιξης. Σπούδασαν εδώ κι έφυγαν για να ενισχύσουν τις σπουδές τους μέσω κάποιου μεταπτυχιακού προγράμματος, χωρίς αρχικά να έχουν τη διάθεση να μην επιστρέψουν. Τώρα όμως, το σκέφτονται ξανά.

Ένα απαισιόδοξο άρθρο μου στο Andro.gr εδώ.