Αν ο αριθμός είναι πραγματικά τόσο μεγάλος, τότε δεν έχουμε μόνο τεράστιο πρόβλημα αστυνόμευσης των συνόρων· λογικό, αν σκεφθεί κανείς την ελληνική ακτογραμμή. Έχουμε μεγαλύτερο από ό,τι φανταζόμαστε πρόβλημα και στη διάρθρωση της αγοράς εργασίας. Και αυτό διότι το 1,3 εκατ. παράνομων μεταναστών δεν βρίσκουν δουλειά λόγω χρώματος ή καταγωγής. Καταλαμβάνουν θέσεις εργασίας που είτε δεν προτιμούν οι Ελληνες είτε διότι είναι ανταγωνιστικότεροι των ανέργων.
(...)
Το πρόβλημα της χώρας είναι ότι παράγουμε ανθρώπινο δυναμικό με δεξιότητες μεταβιομηχανικής κοινωνίας (ο υψηλός αριθμός πτυχιούχων για τον οποίο επαιρόμαστε), ενώ ένα πλέγμα συμφερόντων και αγκυλώσεων δεν επιτρέπει στην οικονομία να επεκταθεί σε τομείς της μεταβιομηχανικής κοινωνίας όπου θα μπορούσαν να δουλέψουν όλοι αυτοί οι νέοι. Όπως επισήμανε και o εκτελεστικός πρόεδρος της Google, κ. Ερικ Σμιντ, στον κ. Σαμαρά, η δημιουργία μιας νέας επιχείρησης παραμένει Γολγοθάς για κάθε φέρελπι επενδυτή.
Το ελληνικό σύστημα δεν επιτρέπει επενδύσεις της βιομηχανικής εποχής, αλλά δημιουργεί και αντικίνητρα για να δραστηριοποιηθούν εξωστρεφείς επιχειρήσεις του τριτογενούς τομέα. Η φιλοσοφία και της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης δεν είναι η απελευθέρωση της επιχειρηματικότητας, που θα εκμεταλλευτεί το υψηλά καταρτισμένο εργατικό δυναμικό, αλλά η δημιουργία θέσεων αεργίας στο Δημόσιο· οι 100.000 προσλήψεις τον χρόνο που έλεγε και ο ΣΥΡΙΖΑ και προσπαθεί να φτάσει διά των νέων Stage η κυβέρνηση.
Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη εδώ.
