Συνεπεία των σπασμωδικών κινήσεων των κυβερνήσεων Καραμανλή βρεθήκαμε στην εξής παράδοξη κατάσταση: από τη μία, η Μόσχα να θεωρεί (κακώς, όπως αποδείχθηκε λίγο αργότερα) ότι στο πρόσωπο της Αθήνας είχε βρει το ΝΑΤΟϊκό/ευρωπαϊκό εταίρο που θα μπορούσε να αποτελέσει το Δούρειο Ιππο της, σπάζοντας ταμπού δεκαετιών, και από την άλλη, η Ουάσιγκτον (χάρη και στη μανιχαϊστική αντίληψη της κυβέρνησης Μπους) να μας έχει βάλει στο στόχαστρο, θεωρώντας μας σχεδόν αμελητέα ποσότητα για να αμφισβητήσουμε την αμερικανική πρωτοκαθεδρία, και δη σε μια ιστορική συγκυρία υποχώρησης της υπερδύναμης.
Στην πραγματικότητα, ο στρατηγικός προσανατολισμός μας ποτέ δεν διαφοροποιήθηκε, ωστόσο, η εξωτερική μας πολιτική έχει ορισμένες φορές υπάρξει θύμα επικοινωνιακών τεχνασμάτων/πυροτεχνημάτων, χωρίς ουσία και περιεχόμενο και το διάστημα 2004-2009 υπήρξε η επιτομή. Αποκορύφωμα αυτών, η κραυγαλέα πληροφορία που πολλοί διακινούν ακόμη και σήμερα, ότι δήθεν οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ σχεδίαζαν τη δολοφονία του Έλληνα πρωθυπουργού λόγω των στενών δεσμών του με τον Πούτιν. Λησμονούν, εν τούτοις, ότι για περίπου ένα χρόνο η επικοινωνία των δύο ανδρών είχε διακοπεί με πρωτοβουλία του Ρώσου προέδρου, που παρ' ότι γινόταν κοινωνός υποσχέσεων αξίας εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων από τον Έλληνα πρωθυπουργό, εν τέλει αυτές δεν είχαν κανένα πρακτικό αντίκρισμα (π.χ. παραγγελία πυροσβεστικών αεροπλάνων, αρμάτων μάχης, κ.ά.).
O Kωνσταντίνος Φίλης, διευθυντής Ερευνών του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων, γκρεμίζει κάποιους πρόσφατους μύθους εδώ.
