Ο Άδωνις Γεωργιάδης βρίσκεται από χθες εκτός κυβερνητικού σχήματος καθώς ο Μάκης Βορίδης τον αντικαθιστά στο υπουργείο Υγείας και ο ίδιος δεν αναλαμβάνει κάποιο άλλο χαρτοφυλάκιο.
Ο κ. Γεωργιάδης ανήκει σε εκείνη την κατηγορία των δημόσιων προσώπων που πολλοί λατρεύουν να μισούν και κατά συνέπεια επικρατεί ένας διάχυτος ενθουσιασμός για την αποχώρηση του, τον οποίο λίγο-πολύ μπορώ να καταλάβω.
Βέβαια, ο Άδωνις Γεωργιάδης δεν είχε διοριστεί υπουργός από την κοινή γνώμη αλλά από τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά, φαντάζομαι για κάποιους συγκεκριμένους λόγους. Όποια γνώμη λοιπόν κι αν εμείς μπορεί να έχουμε για τον κ. Γεωργιάδη, για μένα αποτελεί πραγματικά μυστήριο το γιατί κρίθηκε ακατάλληλος να συνεχίσει στο πόστο του από τον πρωθυπουργό.
Δεν διαθέτω ούτε τις γνώσεις ούτε τις πληροφορίες για να αξιολογήσω αν ο κ. Γεωργιάδης ήταν ένας καλός υπουργός Υγείας αλλά ξέρω σίγουρα ότι υπήρξε ένας γενναίος πολιτικός, ένας από τους ελάχιστους που επαναλάμβανε συνεχώς δημόσια ότι κάποια πράγματα πρέπει να γίνουν στη χώρα, είτε περιλαμβάνονται στο Μνημόνιο είτε όχι.
Υπήρξε ένα πυρηνικό επικοινωνιακό όπλο για μια «μνημονιακή» κυβέρνηση, γι'αυτό και νομίζω ότι ο μόνος λόγος που αποχωρεί είναι ότι αυτή η κυβέρνηση θα αρχίσει σύντομα να παριστάνει την «αντιμνημονιακή», κάτι που βρίσκω φοβερά αστείο.
Νομίζω ότι απομακρύνοντας τον από υπουργό και μάλιστα υπέρ του Μάκη Βορίδη, ο Αντώνης Σαμαράς δείχνει μια μεγάλη αχαριστία προς το πρόσωπο του κι'αυτό θα πρέπει να γίνει ένα καλό μάθημα για τον ίδιο τον κ. Γεωργιάδη ο οποίος λανθασμένα πίστεψε ότι με το να υποστηρίζει αδίστακτα κάθε επιλογή της κυβέρνησης, θα παρέμενε για πάντα υπουργός.
Τζάμπα πήγε η τόση ακροδεξιά ρητορική και η τόση εμφυλιοπολεμική υστερία. Να ποιος έγινε υπουργός:
