Τα τελευταία χρόνια έχει τύχει να επισκεφθώ αρκετές φορές τις Βρυξέλλες αλλά ποτέ κατά τη διάρκεια των θερινών μηνών, πόσο μάλλον στη μέση του καλοκαιριού όπου μάλλον κανείς δεν με ζηλεύει που βρίσκομαι εδώ.
Η πρώτη εντύπωση που σχημάτισα περπατώντας στο κέντρο της πόλης είναι ότι πιθανότατα περισσότεροι Βέλγοι βρίσκονται αυτές τις μέρες στην Ελλάδα παρά εδώ παρόλο που η πόλη φιλοξενεί αρκετούς τουρίστες, ιδιαίτερα από την Άπω Ανατολή. Επίσης, νομίζω ότι λείπουν σε διακοπές και πάρα πολλοί υπάλληλοι των διαφόρων οργανισμών που στεγάζονται στην περιοχή καθώς ναι μεν βλέπεις εκατοντάδες κοστούμια να περιφέρονται στους δρόμους αλλά όχι τόσα όσα κατά τη διάρκεια των υπολοίπων μηνών.
Κάπως έτσι, ο ρόλος κάποιων μονίμων κατοίκων της πόλης μοιάζει αναβαθμισμένος. Ποιοι είναι αυτοί οι μόνιμοι κάτοικοι; Οι άστεγοι, οι ναρκομανείς, οι περιφερόμενοι αλκοολικοί, οι καλλιτέχνες του δρόμου, οι ζητιάνοι. Γενικά, οι «περιθωριακοί».
Αυτές τις μέρες η πόλη μοιάζει να τους ανήκει. Σε γειτονιές που το χειμώνα κυκλοφορούν κυρίως μόνο γιάπηδες, τα αυτοσχέδια καταλύματα τους έχουν κάπως επεκταθεί, οι ίδιοι δείχνουν λίγο πιο άνετοι στο να τριγυρνούν, να περιφέρουν πότε την ιδιότυπη ευημερία τους και πότε την πραγματική απελπισία τους.
Τέτοιοι άνθρωποι υπάρχουν εδώ και χρόνια σε κάθε μεγάλη πόλη, όσο ανεπτυγμένη κι αν είναι. Είναι πάντα εκεί γύρω, καλοκαίρια και χειμώνες, με ήλιο και με χιόνι. Εθελοντές φρουροί σε πόλεις που τους απέρριψαν, προσπαθούν να μας προστατεύσουν από τη ύβρη της αδιαφορίας για εκείνους που δεν τα κατάφεραν.
Κάπως έτσι, ο ρόλος κάποιων μονίμων κατοίκων της πόλης μοιάζει αναβαθμισμένος. Ποιοι είναι αυτοί οι μόνιμοι κάτοικοι; Οι άστεγοι, οι ναρκομανείς, οι περιφερόμενοι αλκοολικοί, οι καλλιτέχνες του δρόμου, οι ζητιάνοι. Γενικά, οι «περιθωριακοί».
Αυτές τις μέρες η πόλη μοιάζει να τους ανήκει. Σε γειτονιές που το χειμώνα κυκλοφορούν κυρίως μόνο γιάπηδες, τα αυτοσχέδια καταλύματα τους έχουν κάπως επεκταθεί, οι ίδιοι δείχνουν λίγο πιο άνετοι στο να τριγυρνούν, να περιφέρουν πότε την ιδιότυπη ευημερία τους και πότε την πραγματική απελπισία τους.
Τέτοιοι άνθρωποι υπάρχουν εδώ και χρόνια σε κάθε μεγάλη πόλη, όσο ανεπτυγμένη κι αν είναι. Είναι πάντα εκεί γύρω, καλοκαίρια και χειμώνες, με ήλιο και με χιόνι. Εθελοντές φρουροί σε πόλεις που τους απέρριψαν, προσπαθούν να μας προστατεύσουν από τη ύβρη της αδιαφορίας για εκείνους που δεν τα κατάφεραν.