Ζώντας στο κέντρο της Αθήνας στα χρόνια της ελληνικής κρίσης, είχα παράλληλα την ατυχία και την τύχη να παρευρεθώ σε δεκάδες πορείες και διαμαρτυρίες με πολλά και διάφορα αιτήματα. Χθες το βράδυ όμως έζησα κάτι εντελώς διαφορετικό.
Η προέλαση των παλαβών τζιχαντιστών του αυτοαποκαλούμενου Ισλαμικού Κράτους (ISIS) στη Μέση Ανατολή έχει βγάλει εδώ και καιρό στους δρόμους τα μέλη της πολυάριθμης ομογένειας των Κούρδων στην Ευρώπη με αίτημα την παρέμβαση της Δύσης στο πλευρό των Κούρδων μαχητών.
Χθες, οι τζιχαντιστές κατόρθωσαν να εισέλθουν στην στρατηγικής σημασίας κουρδική πόλη Κομπανί που βρίσκεται στα τουρκο-συριακά σύνορα, κάτι που ώθησε τους Κούρδους σε ακόμα πιο μαζικές διαμαρτυρίες. Μια από αυτές κατέληξε μάλιστα σε...ντου στο κοινοβούλιο της Ολλανδίας στη Χάγη, ενέργεια που σόκαρε σε μεγάλο βαθμό την ολλανδική κοινή γνώμη.
Βρέθηκα εκεί λίγο αργότερα, όταν και τα πνεύματα είχαν πια ηρεμήσει. Η αστυνομική παρουσία ήταν κάτι παραπάνω από έντονη για τα δεδομένα της πόλης αλλά και πάλι απείχε πάρα πολύ από τα όσα έχουν συνηθίσει στην Ελλάδα.
Αυτό όμως που όμως έκανε ξεχωριστή τη συγκεκριμένη διαμαρτυρία δεν ήταν τίποτα άλλο παρά το ίδιο το αίτημα της. Οι συγκεντρωμένοι δεν διαδήλωναν κατά της κυβέρνησης τους, δεν ζητούσαν αυξήσεις ή επιδόματα. Ζητούσαν από μια ξένη κυβέρνηση να παρέμβει και να σώσει στους συμπατριώτες τους από μια πρωτοφανή σφαγή.
Είδα ανθρώπους με τα κινητά στα χέρια να προσπαθούν να καταλάβουν μέσω του Twitter την εξέλιξη της μάχης, να πανηγυρίζουν με tweet που έλεγαν ότι οι Κούρδοι μαχητές αντέχουν σε κάποιες περιοχές, να πιάνουν το κεφάλι τους με tweet που περιέγραφαν την προέλαση των τζιχαντιστών σε άλλες περιοχές.
Άνθρωποι της διπλανής (ευρωπαϊκής) πόρτας βρέθηκαν ξαφνικά στον δρόμο ζητώντας μονάχα να μην κόψουν κάποιοι τρελοί το κεφάλι των συγγενών τους, κάτι που κανείς δεν θα μπορούσε να προβλέψει ακόμα και πριν από 6-8 μήνες.
Παράξενοι καιροί.
