Τι κι αν απέτυχε η «γενιά του Πολυτεχνείου»;

17.11.14


Σε αντίθεση με τη μόδα των τελευταίων ετών, θυμίζω ότι η 17η Νοέμβρη δεν αποτελεί επέτειο αποτίμησης της Μεταπολίτευσης αλλά επέτειο μιας σπουδαίας στιγμής, δηλαδή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.

Αν και καλά-καλά δεν έχω καταλάβει τι περιγράφεται ως «γενιά του Πολυτεχνείου», ομολογώ ότι δεν βρίσκω καθόλου σχετική με τη σημερινή επέτειο τη συζήτηση για την ποσότητα και την ποιότητα της συμμετοχής της στη σύγχρονη Ιστορία του τόπου.

Το αν κάποιοι από αυτούς που κλείστηκαν εκείνο το βράδυ στο Πολυτεχνείο αποδείχθηκαν λαμόγια ή αν κάποιοι αποδείχθηκαν αληθινά χρήσιμοι για τη χώρα κακώς σχετίζεται με την ίδια τους την πράξη τότε, η οποία ήταν αληθινά σπουδαία κόντρα σε ένα δικτατορικό καθεστώς το οποίο απολάμβανε για χρόνια την ανοχή της ελληνικής κοινωνίας.

Είναι τέτοια η λύσσα κάποιων με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου που με κάνουν να αναρωτιέμαι αν θεωρούν ότι κακώς τότε κάποιοι επιχείρησαν να αντισταθούν ή αν θεωρούν ότι τα πράγματα θα ήταν καλύτερα για τη χώρα αν έμεναν αλώβητοι στη θέση τους οι δικτάτορες.

Φτάνει πια με το αυτομαστίγωμα.