Διαβάζοντας τη χθεσινή ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στο Ηράκλειο, νομίζω ότι ήρθε η ώρα να γράψω και δημόσια κάτι που τα τελευταία χρόνια πολλοί από εμάς συζητάμε ιδιωτικά και αφορά το πόσο πραγματικά θέλουν στον ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσουν.
Από το βράδυ των εκλογών του Μαϊου του 2012, όταν και για πρώτη φορά ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχθηκε σε δύναμη που διεκδικεί την εξουσία, πάρα μα πάρα πολλές φορές έχουν καταγραφεί δηλώσεις στελεχών του οι οποίες είναι τόσο απίθανες που κανείς αναρωτιέται αν γίνονται σκόπιμα για να φοβίσουν τον κόσμο.
Αυτός είναι και ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορώ να ερμηνεύσω την πρόσφατη έξαρση «πολυφωνίας» της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, τώρα που όλα δείχνουν ότι βρίσκεται στα σκαλιά του Μεγάρου Μαξίμου. Μετά από δυο χρόνια πραγματικής προσπάθειας υιοθέτησης πιο ρεαλιστικών θέσεων, ξαφνικά τις τελευταίες μέρες ακούμε ένα σωρό αντιφατικά πράγματα από στελέχη της Κουμουνδούρου και μάλιστα για τρέχοντα εθνικά ζητήματα.
Το πρόβλημα είναι ότι μετά από πάρα πολύ καιρό, ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας τοποθετεί τον εαυτό του στο κέντρο αυτής της Βαβέλ, παρά τις εκ διαμέτρου αντίθετες τοποθετήσεις του από το εξωτερικό κατά τη διάρκεια των πρόσφατων διαδοχικών ταξιδιών του.
Να μερικά από τα όσα απίθανα είπε χθες στο Ηράκλειο:
-Ας μην έχουν αυταπάτες οι συντηρητικοί κύκλοι της Ευρώπης, που τις τελευταίες μέρες απλώνουν πάλι το χέρι τους πάνω από τη χώρα και τη δημοκρατία. Εμείς είμαστε σκληρά καρύδια. Αλλά και οι Ελληνίδες και οι Έλληνες δεν εκβιάζονται ούτε τρομοκρατούνται εύκολα. Αντιθέτως πεισμώνουν.
-Χρωστάμε, ναι. Αλλά μας χρωστάνε κι αυτοί. Ορισμένοι μάλιστα, μιας και μιλάω στην Κρήτη, μας χρωστάνε πολύ περισσότερα από τα κατοχικά δάνεια και τις κατοχικές αποζημιώσεις. Μας χρωστάνε τουλάχιστον μεγαλύτερο σεβασμό.
-Μερικοί νομίζουν ότι οι αγορές θα βαράνε το νταούλι κι εμείς θα χορεύουμε στο σκοπό τους. Ε λοιπόν εμείς θα παίζουμε στο εξής το νταούλι, ή μάλλον τη λύρα της Κρήτης, κι εκείνοι θα χορεύουν πεντοζάλη.
Είναι δυνατόν να πιστεύει ότι πράγματι αυτές οι δηλώσεις θα προσθέσουν και δεν θα αφαιρέσουν κάτι από τη δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ; Θεωρεί ότι μετεκλογικά θα μπορέσει να διαχειριστεί αυτές τις τεράστιες προσδοκίες με τη χώρα να βρίσκεται στην άκρη του γκρεμού;
