Ας συζητήσουμε επιτέλους για το τι σκοπεύουμε εμείς να προσφέρουμε σε αυτή τη διαπραγμάτευση

Εδώ και χρόνια, τα περισσότερα κόμματα προτιμούν να συντηρούν μια συζήτηση για το τι πρέπει η Ελλάδα να διεκδικήσει από τους εταίρους και ο δημόσιος διάλογος εξαντλείται στο αν ζητάμε λίγα ή πολλά, στο αν είναι προδότες ή όχι αυτοί που εκπροσωπούν τον ελληνικό λαό.

Το ίδιο συμβαίνει και τώρα που ο Τσίπρας με τον Βαρουφάκη μοιάζουν έτοιμοι να τζογάρουν την τύχη της χώρας με σκοπό να αναδειχθούν σε ήρωες που άλλαξαν την Ευρώπη, την ώρα που η χώρα βρίσκεται στην άκρη του γκρεμού.

Το πρόβλημα δεν είναι ότι αυτή η κυβέρνηση ζητάει πολλά. Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η κυβέρνηση δεσμεύεται ότι δεν πρόκειται να υποσχεθεί απολύτως τίποτα ως αντάλλαγμα στους εταίρους. Απαιτούμε το μάξιμουμ αλλά καθιστούμε σαφές ότι προσφέρουμε το μίνιμουμ. Είναι δυνατόν να κερδίσουμε κάτι; Οι εταίροι μας είναι ηλίθιοι;

Το ερώτημα λοιπόν είναι ένα: πιστεύει κάποιος ότι μπορούμε να απαιτούμε οριστική λύση για το χρέος όταν αρχίζουμε μόνοι μας την αποκατάσταση μισθών και τις επαναπροσλήψεις; Όταν ουρλιάζουμε «τέρμα η Τρόικα και το Μνημόνιο», τι ακριβώς περιμένουμε να κάνουν οι ξένοι; Να πουν «σας σώζουμε δίχως όρους»;

Είναι δυνατόν ο οφειλέτης που απαιτεί χαριστική ρύθμιση να απαιτεί ο δανειστής να δεχθεί αδιαμαρτύρητα τα πάντα;