Η Ελλάδα της κατανάλωσης θέλει πολιτικούς που καταναλώνουν ιδέες, πολιτικούς που δεν παράγουν πρωτογενή ανάλυση και ατζέντα. Θέλει πολιτικούς που διασφαλίζουν την ενεργό ζήτηση της οικονομίας με δανεικά κι όχι με κέρδη.
Που προστατεύουν την φοροδιαφυγή και όχι τη φορολογική δικαιοσύνη. Κυρίως όμως θέλει πολιτικούς ικανούς να διαχειρίζονται με επιδεξιότητα την ανάλωση του χρόνου κι όχι τη μεταρρύθμιση του χώρου. Πολιτικούς που σπατάλησαν κι όχι που συμμάζεψαν. Η Ελλάδα αυτή, χρησιμοποιεί μακιαβελικά κάθε μέσο, ακόμη και τη χρεοκοπία, για να διατηρήσει τα προνόμια της και την κυριαρχία της.
Η χώρα γι αυτό βρίσκεται σε πολιτική κρίση. Γι αυτό υπάρχει έλλειμμα εμπιστοσύνης κι αξιοπιστίας που συνεχώς επεκτείνεται και βαθαίνει. Η παρασιτική Ελλάδα έχει το δικό της διαχρονικό εκμαγείο για την αναπαραγωγή πιστών αντιγράφων ενός είδους πολιτικού προσωπικού που επάξια καταφέρνει να διασφαλίζει την αναπαραγωγή της. Όσο η πολιτική παραμένει χειραγωγούμενη από την παρασιτική ελίτ και από την παλαιοκομματική νοοτροπία τόσο θα αναδεικνύει και θα τιμά τους πολιτικούς που στο παρελθόν ξόδεψαν το μέλλον.
Θα παράγει διαρκώς, αναξιοπιστία, κρίση πολιτικής εμπιστοσύνης καθώς και θεμελιώδεις αντιφάσεις του τύπου "κακή η διαπλοκή των αντιπάλων μας, καλή η δική μας (τους) διαπλοκή" ή και εθνικά επικίνδυνες αντιφάσεις όπως, «κακοί οι Έλληνες ολιγάρχες αλλά καλοί οι Ρώσοι ολιγάρχες». Τελικά, μετά από μία «υπερήφανη» διαπραγμάτευση, θα ηττάται. Θα κατακτά τις λέξεις αλλά θα εκχωρεί το νόημά τους.
Η ελπίδα σήμερα δεν είναι πραγματική, είναι εικονική ελπίδα. Η ρεαλιστική ελπίδα θα ανατείλει μόνον όταν θα συνειδητοποιηθεί πως το πρόβλημά μας είναι ελληνικό κι όχι ευρωπαϊκό. Τότε, θα έχει έρθει η ώρα για την Ελλάδα της παραγωγής και τους εκπροσώπους της, θα έχει έρθει η ώρα των επόμενων Ελλήνων.
Μια εξαιρετική ομιλία του Γιάννη Ραγκούση που αξίζει να τη διαβάσετε ολόκληρη.
