Μετά από πάρα πολύ καιρό, διαβάζοντας μια συνέντευξη ενός πολιτικού, δυσκολεύτηκα πραγματικά για το τι να πρωτοδιαλέξω για να προβάλω από τα όλα όσα είπε. Ο δήμαρχος της Αθήνας Γιώργος Καμίνης παραμένει μια όαση στο μίζερο πολιτικό σύστημα της χώρας.
Παραχώρησε μια σπουδαία συνέντευξη στο ΒΗΜagazino και τον Δημήτρη Θεοδωρόπουλο, την οποία αξίζει να διαβάσετε ολόκληρη.
Μερικά ενδεικτικά μόνο αποσπάσματα:
-Αν μιλήσεις με μέλη του ΚΚΕ, θα σου πουν "αυτοί δουλεύουν για εμάς". Υπάρχουν και άλλοι που λένε ότι η πόλωση που καλλιεργείται λειτουργεί υπέρ της Χρυσής Αυγής και πως όλο αυτό ευνοεί τα άκρα. Υπάρχει και άλλη ερμηνεία που θέλει τον κ. Τσίπρα να είναι η νέα μορφή της Κεντροαριστεράς. Ωστόσο, δεν πρέπει να παραβλέπουμε ότι για πρώτη φορά, για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, η δημοκρατία αγωνιά. Η Ελλάδα κινδυνεύει να μείνει έξω απ' αυτό που έχει χτίσει τόσα χρόνια.
-Το ότι ζούσαμε τόσα χρόνια με δανεικά είναι αυτό που πληρώνουμε σήμερα, όπως και το γεγονός ότι το πολιτικό σύστημα δεν μπόρεσε να ανανεωθεί. Ο κόσμος δεν έχει συνειδητοποιήσει το γιατί βρεθήκαμε εδώ. Δεν υπάρχει κάποιος θαρραλέος να το πει. Κανείς δεν έχει διάθεση να μιλήσει, για παράδειγμα, γιατί δεν παράγουμε ούτε μπρόκολο σε αυτή τη χώρα, ύστερα από τόσες αγροτικές επιδοτήσεις. Για το ότι εξαπατούσαμε τον εαυτό μας τόσα χρόνια.
-Ο κόσμος είναι ώριμος να ακούσει αλήθειες. Αλλά χρειάζεται ηγεσία και καθοδήγηση για να συμβεί αυτό. Για να ακούσει ο κόσμος δυσάρεστα πράγματα, θα πρέπει να του προσφέρεις μια φερεγγυότητα. Να του πεις την αλήθεια. Να του πεις ότι δεν θα βγούμε από την κρίση από τη μια μέρα στην άλλη. Ο κόσμος είναι απελπισμένος, πιάνεται από τα μαλλιά του, είναι πολωμένος. Είναι ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούν οι περισσότεροι άνθρωποι σε συνθήκες πίεσης. Ο κόσμος πάντα ψήφιζε το μη χείρον. Αν εξαιρέσουμε το ΠαΣοΚ, που είχε καταφέρει να εμπνεύσει τον κόσμο το 1981, στις περισσότερες εκλογικές αναμετρήσεις οι πολίτες καταψηφίζουν τους κυβερνώντες, παρά υπερψηφίζουν τους νικητές. Η αλληλουχία της απογοήτευσης ήταν συνεχής. Τώρα πια κλείνει ο κύκλος.
-Η κρίση σε αναγκάζει να αυτενεργήσεις, να προβληματιστείς και στο τέλος να συμβιβαστείς. Δυστυχώς, η έννοια συμβιβασμός στην Ελλάδα έχει αποκτήσει αρνητική χροιά. Όταν συμβιβάζεσαι, θεωρείσαι ενδοτικός και ηττοπαθής. Δεν είναι έτσι. Ο συμβιβασμός είναι στοιχείο της δημοκρατίας.
-Για δεκαετίες γαλουχηθήκαμε με το ότι "προοδευτικό είναι μόνο το αριστερό", ενώ αυτό δεν είναι μια απόλυτη αλήθεια. Κάποιοι αριστεροί στήριζαν και στηρίζουν αυταρχικά ή ακόμη και ολοκληρωτικά καθεστώτα. Πρέπει να ξεπεράσουμε αυτές τις αγκυλώσεις, να μην έχουμε ταμπού. Δεν είναι πρόοδος το να επιστρέφουμε στην Ελλάδα της δεκαετίας του '80, ούτε να επαναφέρουμε ένα κράτος που έχει χρεοκοπήσει οικονομικά και ηθικά. Πρέπει να απελευθερωθούν κοινωνικές δυνάμεις και παράλληλα να διασφαλισθεί ένα μίνιμουμ κοινωνικής προστασίας. Να δημιουργηθεί εισόδημα και να προχωρήσουμε έπειτα στη δίκαιη κατανομή του.
