Αφού η Ν.Δ δεν θέλει να αλλάξει, μόνο ο Μεϊμαράκης μπορεί να διαχειριστεί τη μιζέρια της

20.11.15


Στις πρώτες μέρες μετά τη συντριπτική ήττα που γνώρισε το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας στις εκλογές του Σεπτεμβρίου, δημιουργήθηκε, ίσως για πρώτη φορά στα χρονικά της συντηρητικής παράταξης, ένα ζωηρό κλίμα υπέρ της αλλαγής και της ανανέωσης του κόμματος.

Σήμερα, δυο μήνες μετά, προσωπικά δεν βλέπω καμία διάθεση αλλαγής του ιστορικού κόμματος, κάτι που τελικά ίσως να είναι και σωστό. Η Ν.Δ είναι μια φοβερά γερασμένη παράταξη, δεν έχει τόσους πολλούς νέους ψηφοφόρους και τα περισσότερα στελέχη της πίνουν νερό στο όνομα του Κώστα Καραμανλή, του ανθρώπου που ευθύνεται όσο κανείς άλλος τόσο για την κατάντια της χώρας όσο και για την κατάντια της Νέας Δημοκρατίας.

Στα δικά μου μάτια, η Νέα Δημοκρατία είναι σε θέση μόνο να συνεχίσει να κάνει αυτό που έκανε τόσο χρόνια. Σε όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης ήταν ένα ενοχικό γαλάζιο ΠΑΣΟΚ και τώρα ήδη παριστάνει έναν φοβικό γαλάζιο ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε μάχη των ιδεών, ούτε σύγχρονη Κεντροδεξιά, ούτε τίποτα. Δεν αλλάζει η ψυχή των γαλάζιων κοτζαμπάσηδων, αυτό μόνο έχουν μάθει να κάνουν.

Κατά συνέπεια, η υποψηφιότητα του Βαγγέλη Μεϊμαράκη είναι η μόνη που μπορεί να υπηρετήσει με...επιτυχία τη μιζέρια που περιέγραψα παραπάνω. Καλύτερα από κάθε άλλον υποψήφιο, ο κ. Μεϊμαράκης μπορεί να κάτσει να περιμένει στωικά είτε την πτώση του ΣΥΡΙΖΑ είτε την οριστική διάλυση της Νέας Δημοκρατίας υπέρ της παλινόρθωσης του πρώην Καταλληλότερου και νυν Σιωπηλότερου.

Η υποψηφιότητα του Απόστολου Τζιτζικώστα είναι βγαλμένη από τα πιο ακραία όνειρα της Ελληνοφρένειας και του Ράδιο Αρβύλα. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, στη λογική του «ό,τι δηλώσεις, είσαι», περιφέρεται ως φιλελεύθερος και μεταρρυθμιστής απευθυνόμενος κυρίως σε λωτοφάγους και δευτερευόντως σε ελιτιστές και βολονταριστές. Ο Άδωνις Γεωργιάδης έχει θυμηθεί τις παλιές υστερικές εποχές του ΛΑΟΣ.

Μεϊμαράκης λοιπόν, μέχρι να αρχίσει η πραγματικά μεγάλη συζήτηση για την επόμενη μέρα της ελληνικής Δεξιάς.