Το δίκιο του Γιώργου Παγουλάτου για το Ασφαλιστικό κι αυτοί που θέλουν να μοιάσουν στον Τσίπρα

15.12.15


Ιδιαίτερη συζήτηση έχουν προκαλέσει τα δυο πρόσφατα άρθρα (εδώ κι εδώ) του καθηγητή Ευρωπαϊκής Πολιτικής και Οικονομίας Γιώργου Παγουλάτου σχετικά με την ανάγκη επίτευξης συναίνεσης στο καυτό ζήτημα του Ασφαλιστικού.

Ο κ. Παγουλάτος δεν ανήκει στους υποστηρικτές της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και είναι ευρέως γνωστό ότι έχει συμβάλει σε διάφορες προσπάθειες ανασύνθεσης κι ανασυγκρότησης του περιβόητου μεταρρυθμιστικού/προοδευτικού χώρου, κατά συνέπεια μόνο για όψιμα φιλοκυβερνητικά αισθήματα δεν μπορεί να κατηγορηθεί.

Νομίζω ότι ο κ. Παγουλάτος δεν καλεί τα κόμματα της Αντιπολίτευσης να ψηφίσουν οτιδήποτε φέρει ο Αλέξης Τσίπρας στη Βουλή. Αντιθέτως, τα καλεί να δηλώσουν την επί της αρχής διάθεση τους να κάτσουν στο τραπέζι των προτάσεων για το Ασφαλιστικό και να επιδιώξουν να συνδιαμορφώσουν την τελική λύση. Υποψιάζομαι ότι αυτός που κυρίως τον φοβίζει είναι το να αποδειχθεί η καταψήφιση του Ασφαλιστικού η έναρξη μιας νέας υστερικά αντιμνημονιακής στροφής της φιλοευρωπαϊκής Αντιπολίτευσης.

Κατά την προσωπική μου άποψη, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-Ανεξαρτήτων Ελλήνων έχει αποδειχθεί πολύ χειρότερη όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων της κρίσης. Δεν υπάρχει κανένας τομέας στον οποίον να τα έχει πάει καλύτερα από τους προηγούμενους, δεν υπάρχει πρόβλημα που να μην έχει επιδεινωθεί από τον Ιανούαριο του 2015 μέχρι και σήμερα. Το ίδιο ισχύει και για το Ασφαλιστικό, του οποίου η βιωσιμότητα εξαρτάται σε τεράστιο βαθμό από τα μεγέθη της απασχόλησης, από την αξία του χαρτοφυλακίου των ασφαλιστικών ταμείων κ.α.

Παρ'όλα αυτά, στο ζήτημα του Ασφαλιστικού ο ΣΥΡΙΖΑ ευθύνεται μονάχα για τη ραγδαία επιδείνωση του προβλήματος κατά τους τελευταίους μήνες και για την ανεύθυνη στάση που κράτησε στο παρελθόν απέναντι σε κάθε προσπάθεια επίλυσης του. Κατά τα λοιπά, η ευθύνη ανήκει αποκλειστικά στη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, δηλαδή στα δυο κόμματα που συνειδητά δημίουργησαν μια «μακάρια» κοινωνία συνταξιούχων, ανέργων και δημοσίων υπαλλήλων.

Τι παριστάνουν λοιπόν σήμερα τα δυο συγκεκριμένα κόμματα; Είναι άλλο να κάνεις κριτική στο άθλιο ύφος με το οποίο επιδιώκει η κυβέρνηση τη συναίνεση κι άλλο να λες ότι δεν πρόκειται να ψηφίσεις την περικοπή καμίας σύνταξης. Αν αύριο πέσει ο Τσίπρας κι έρθουν αυτοί ξανά στα πράγματα, δεν θα κόψουν καμία σύνταξη; Πώς θα τα καταφέρουν; Αν έχουν τη λύση, ας τη δημοσιοποιήσουν τώρα κι αν δεν τη δεχθεί ο Τσίπρας, θα τον έχουν εκθέσει ανεπανόρθωτα. Aν όμως δεν την έχουν, τι είδους μήνυμα στέλνουν στον ελληνικό λαό;

Τα κόμματα της Αντιπολίτευσης μπορούν και πρέπει να προσπαθήσουν να βρεθεί μια συναινετική λύση για το Ασφαλιστικό, συνεχίζοντας να ασκούν σκληρή κριτική σε κάθε άλλη φαεινή ιδέα της κυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου. Θα πρέπει να απομονωθούν εντός τους οι υστερικές φωνές που έχουν αρχίσει και αντιγράφουν κάθε ανεύθυνη τακτική και ρητορική του Αλέξη Τσίπρα της περιόδου 2009-2015. Πολλοί δήθεν σοβαροί και υπεύθυνοι αρχίζουν και θυμίζουν τους Αγανακτισμένους, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι πλέον κάνουν όλα όσα κορόιδευαν.

Η χώρα δεν θα πάει μπροστά όταν η Αντιπολίτευση πάρει τη ρεβάνς από τον Τσίπρα αλλά όταν θα πείσει ότι έχει ένα διαφορετικό εφαρμόσιμο σχέδιο με όρους μέλλοντος κι όχι με ύφος υστερικής δικαίωσης.