Το πιο εύστοχο σχόλιο για την επιλογή του σημερινού θέματος της Έκθεσης στις Πανελλήνιες

16.5.16


Όταν διάβασα ότι για ακόμα μια φορά επιλέχθηκε ένα κείμενο του Ευάγγελου Παπανούτσου για την εξέταση του μαθήματος της Έκθεσης στις Πανελλήνιες, αναστέναξα βαριεστημένα και δεν βρήκα το κουράγιο να καταγράψω τις σκέψεις μου.

Ευτυχώς, αμέσως μετά, διάβασα το παρακάτω σχόλιο στο Facebook από τον Γιώργο Νικολού, το οποίο και προσυπογράφω:

Το θέμα του κειμένου της Γλώσσας, αλλά και ο επικαιρικός μετασχηματισμός του στην Έκθεση, ήταν αυτά καθ' εαυτά αρκετά πετυχημένα (ιδιαίτερα αν συγκριθούν με άλλες πρόσφατες επιλογές).
Τι ενοχλεί; Ίσως ότι πρέπει να μιλάμε για τα ζητήματα με αφορμήσεις κείμενα που γράφτηκαν προ 50 ετών. Η επιλογή δεν είναι νομίζω άσχετη με τη διάχυτη νοσταλγία που κυριαρχεί στο αντικείμενο της Έκθεσης για έναν εξιδανικευμένο προ-παγκοσμιοποιημένο και προ-τεχνολογικό, άρτι μεταπολεμικό (κι ελάχιστα διασυνδεδεμένο μεταξύ των μερών του) κόσμο.

Κι ακόμη περισσότερο: η καταδυνάστευση της εκπαίδευσής μας από τα δοκίμια του Ευ. Παπανούτσου και του ΙΜ Παναγιωτόπουλου (οσοδήποτε κομψά [και εύληπτα] κι αν είναι αυτά στις διατυπώσεις τους) πέρα απ' αυτή την ανάγκη, δηλώνουν μια προσπάθεια να περιβληθούν με μια επίφαση φιλοσοφικού στοχασμού θέματα δύσκολα και παναθρώπινα.

Αναρωτιέμαι, εν ολίγοις, αν τα ζητήματα για τα οποία ένας μαθητής που ολοκληρώνει τη δευτεροβάθμια εκπαίδευσή του (άρα, κατά βάση, ένας νέος πολίτης) θα πρέπει να μπορεί να μιλήσει με επιχειρήματα μόνο με τέτοιους όρους μπορούμε να τα πραγματευτούμε; Είτε παλαιικούς είτε ψευδοφιλοσοφικούς;

Για να το πω αλλιώς, θα προτιμούσα χίλιες φορές το θέμα αυτό να έχει πλαισιωθεί από ένα δοκίμιο του Μονταίνι ή από μια κυριακάτικη επιφυλλίδα του Νάσου Βαγενά. Αλλά αυτό είναι μια διαφορετική επιλογή: μια επιλογή που απαιτεί την αναβάθμιση της ευθύνης όλων, καθηγητών, μαθητών και εκπαιδευτικής ηγεσίας.

Νομίζω, τώρα που το ξανασκέφτομαι, αυτός ο συλλογικός συμβιβασμός είναι που ενοχλεί πραγματικά.