Στους καιρούς που το αδύνατο μοιάζει δυνατό (με την κακή έννοια)

22.6.16


Μετά από χρόνια φαγούρας και μήνες συγκρούσεων, αύριο οι πολίτες του Ηνωμένου Βασιλείου προσέρχονται στις κάλπες για να αποφασίσουν αν η χώρα τους θα πρέπει ή όχι να παραμείνει στην Ε.Ε, σε μια μέρα που σε κάθε περίπτωση προδιαγράφεται ιστορική για τον δυτικό κόσμο στο σύνολο του.

Παρακολουθώ αρκετά στενά τη συζήτηση που διεξάγεται αλλά ομολογώ ότι συχνά σταματάω και αναρωτιέμαι αν πράγματι συζητάμε για το ενδεχόμενο αποχώρησης της Βρετανίας από την Ε.Ε ή αν όλο αυτό είναι κάποιο κακόγουστο αστείο.

Προσωπικά, δεν υιοθετώ την υπεραπλουστευτική αντίληψη κατά την οποία η δολοφονια της σπουδαίας Joe Cox αρκεί από μόνη της για να γύρει την πλάστιγγα υπέρ του Remain. Είναι τόσο το δηλητήριο που έχει χυθεί στη βρετανική κοινωνία που δεν είμαι βέβαιος αν ακόμα κι ένα τόσο τραγικό γεγονός αρκεί για να συνετίσει κρίσιμες μάζες.

Όπως και να έχει, σύντομα θα γνωρίζουμε πόσο υψηλό θα είναι το κόστος του τυχοδιωκτισμού και του λαϊκισμού των Βρετανών συντηρητικών τόσο για την ίδια τους την πατρίδα όσο και συνολικά για την ανθρωπότητα.

Από την υποψηφιότητα Trump μέχρι τη Le Pen και την παρολίγο εκλογή ακροδεξιού προέδρου στην Αυστρία, το μόνο βέβαιο είναι ότι ζούμε σε γκρίζους καιρούς, όπου πια η φράση «τίποτα δεν είναι αδύνατο» αποκτά όλο και πιο συχνά αρνητικό περιεχόμενο.