Μένουμε Ευρώπη αλλά μαζί με τη Δέσποινα

11.6.16


Η Δέσποινα είναι μια υπέροχα ζωηρή νεαρή εργαζόμενη γυναίκα, από εκείνες που γνωρίζεις στην Ελλάδα της κρίσης κι εύχεσαι απλά να πάνε όσο πιο ψηλά γίνεται, να εξελιχθούν αυτές στα πρότυπα της νέας Ελλάδας.

Με καλές σπουδές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό επέλεξε να μείνει εντός των τειχών και τους τελευταίους μήνες κάνει μία από τις δύσκολες δουλειές στον κόσμο: εργάζεται στην πρώτη γραμμή του μετώπου της διαχείρισης του προσφυγικού ζητήματος.

Μου είπε πολλά και διάφορα. Για τα ψυγεία που πέρσι το καλοκαίρι είχαν γεμίσει με τα πτώματα εκείνων που δεν τα κατάφεραν στη θάλασσα. Για τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα που λίγο-πολύ παραμένουν πάντοτε ασυνόδευτα. Για τα εγκαταλελειμμένα βαγόνια της Ειδομένης που έγιναν αυτοσχέδιοι οίκοι ανοχής και ζωντανή απόδειξη του πόσο επικίνδυνος είναι ο συνδυασμός απελπισίας και έλλειψης παιδείας. Για τα ατελείωτα «κάντε κάτι, πεθαίνουν άνθρωποι σαν σκυλιά» προς την ελληνική πολιτεία και την Ε.Ε. Για τα απογεύματα που γυρνούσε σπίτι και ένιωθε κενή, για τα απογεύματα που δεν προλάβαινε καν να γυρίσει σπίτι, για τα βουρκωμένα μάτια των συναδέλφων της εν ώρα υπηρεσίας.

Όσο εγώ τη θαύμαζα, τα ειλικρινή μάτια της γέμιζαν με οργή. Όταν η συζήτηση έφτασε στα πολιτικά, η Δέσποινα μου είπε ότι σχεδόν πια σιχαίνεται την Ε.Ε., ότι δεν μπορεί να πιστέψει πώς φτάσαμε στο σημείο να θεωρούμε καλή μια συμφωνία όπως αυτή με την Τουρκία κι ότι συνολικά το ευρωπαϊκό όραμα δεν υπάρχει πια. Πριν προλάβω να επιστρατεύσω διάφορα φιλοευρωπαϊκά κλισέ, η Δέσποινα συνέχισε επικαλούμενη το παράδειγμα της Αυστρίας που έφτασε μια ανάσα από την εκλογή ακροδεξιού προέδρου, σχολιάζοντας ότι η ξενοφοβία και ο εθνοκεντρισμός αποτελούν πια τον κανόνα παρά την εξαίρεση στην Ε.Ε. Δεν παρέλειψε να προσθέσει κι ότι «εδώ και στην Ελλάδα, που μέσα λίγα χρόνια διαλύθηκαν όλα, ζητάνε κι άλλα, είναι τρελό».

Η συνέχεια στην Athens Voice.