Στις 5 Ιουλίου του 2015, διεξήχθη το δεύτερο δημοψήφισμα στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, με τους Έλληνες πολίτες να καλούνται να απαντήσουν «ΝΑΙ» ή «ΟΧΙ» σε ένα ερώτημα που μάλλον κανείς πια δεν θυμάται.
Ακριβώς ένα χρόνο μετά και παρά τις χιλιάδες αναλύσεις που ακολούθησαν για τα όσα ιστορικά συνέβησαν πέρσι το καλοκαίρι, εκτιμώ ότι ελάχιστα έχουμε ασχοληθεί με το μόνο προφανές αποτέλεσμα εκείνου του δημοψηφίσματος: την «παραίτηση» του ελληνικού λαού από τη συμμετοχή στα κοινά.
Λίγοι θυμούνται ότι η προσέλευση στις κάλπες του δημοψηφίσματος άγγιξε μόλις το 62,5% ενώ στις πρόωρες εθνικές εκλογές του Σεπτεμβρίου η αποχή άγγιξε το ιστορικό υψηλό του 43,43%. Ενδεικτικά, ο ΣΥΡΙΖΑ έλαβε ποσοστό 35,46% παρόλο που ψηφίστηκε μόλις από 1.925.904 πολίτες σε σύνολο 9.840.525 εγγεγραμμένων ψηφοφόρων.
Σήμερα, όλοι όσοι ταυτιστήκαμε με το ΝΑΙ ή με το ΟΧΙ σπεύδουμε να συζητήσουμε αν δικαιωθήκαμε ή όχι, βλέποντας έτσι το δέντρο και χάνοντας το δάσος. Εκεί έξω υπάρχει σήμερα μια τεράστια μερίδα της ελληνικής κοινωνίας που έχει πλήρως παραιτηθεί από την πολιτική διαδικασία και μοιάζει έτοιμη να ανεχθεί παθητικά το οτιδήποτε.
Ποιος θα κερδίσει ξανά την προσοχή αυτών των ανθρώπων; Πότε θα ξεχαστεί εντελώς ο περιττός διχασμός του 2015; Πότε θα μάθουμε να ζούμε ξανά όλοι μαζί;
