Παράλληλοι μονόλογοι στην εποχή που η εθνική συνεννόηση είναι πιο αναγκαία από ποτέ

11.12.16


Παρακολούθησα τις χθεσινές ομιλίες του Αλέξη Τσίπρα και του Κυριάκου Μητσοτάκη κατά τη χθεσινή συζήτηση στη Βουλή για τον προϋπολογισμό και απογοητεύτηκα για ακόμα μια φορά από τα εθνικά αντανακλαστικά του πολιτικού συστήματος.

Τόσο ο πρωθυπουργός όσο και ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης απευθύνθηκαν στα ακροατήρια τους κι όχι στον ελληνικό λαό. Ο ένας λίγο-πολύ είπε ότι το παλεύει παρόλο που παρέλαβε καμμένη γη και ο άλλος ότι θέλει κι αυτός να παραλάβει καμμένη γη και να το παλέψει. Καμία φοβερή ουσία, τίποτα φοβερά καινούριο.

Μιας και κατά καιρούς και οι δυο έχουν αναφερθεί στην πολιτική συναίνεση που επιτεύχθηκε σε Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία κι αλλού υπέρ της υπέρβασης της οικονομικής κρίσης, αναρωτιέμαι γιατί δεν προσπαθούν να συνεννοηθούν στα βασικά.

Να συμφωνήσουν ότι καμία κυβέρνηση δεν θα αντέξει στον ζουρλομανδύα των αέναων πλεονασμάτων του 3,5%, να ζητήσουν από κοινού από τις Βρυξέλλες την ουσιαστική ενίσχυση των ελληνικών προσπαθειών για τη διαχείριση του προσφυγικού ζητήματος, να διαμορφώσουν την καθαρή εθνική θέση για το Κυπριακό και να σταματήσουν το παιχνίδι των εντυπώσεων που στο τέλος ευνοεί μονάχα τη Χρυσή Αυγή.

Μέσα στους επόμενους 8-10 μήνες, ενδέχεται να καταρρεύσουν στο σύνολο τους όλες οι σταθερές του φιλελεύθερου δυτικού κόσμου. Το πιθανό χάος θα βρει την Ελλάδα παραδοσιακά κομματικά διχασμένη, σαν να μην τρέχει τίποτα; Πότε επιτέλους θα ξεκινήσει μια κοινή εθνική προσπάθεια προετοιμασίας για τα δύσκολα;