Η επιλογή της κράτησης των ανθρώπων στα νησιά κινδυνεύει πολύ σύντομα να τινάξει στον αέρα την ήδη εύθραυστη κοινωνική συνοχή στις νησιώτικες κοινότητες. Τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου δεν χρωστούν να γίνουν αποθήκες προσφύγων, ούτε οι άνθρωποι αποθηκευτικό υλικό.
Αν η Ελλάδα ορθώς ζητά αλληλεγγύη από την ΕΕ για να μην καταντήσει εσαεί η ιδανική προσφυγική αποθήκη, τότε η ίδια αλληλεγγύη πρέπει να ισχύσει και στο εσωτερικό της: ο πληθυσμός αυτός πρέπει να καταμεριστεί αναλογικά στην ελληνική επικράτεια σε συνθήκες ανθρώπινες. Να γίνει σαφές πως καμία διεθνής υποχρέωση της χώρας (αναφέρομαι στη Συμφωνία ΕΕ - Τουρκίας) δεν προβλέπει ότι οι άνθρωποι πρέπει να παραμένουν στα νησιά.
Ο λόγος για τον οποίο προκρίθηκε η επικίνδυνη αυτή επιλογή είναι ότι η ΕΕ δεν νιώθει διόλου άνετα με πρόσφυγες στην ελληνική ενδοχώρα λόγω του φόβου ότι μπορεί να ανοίξει κάποιο νέο πέρασμα όπως της Ειδομένης, ενώ η Τουρκία λέει ότι δεν θα δεχθεί επιστροφές ανθρώπων που δεν βρίσκονται στα νησιά. Κανείς από τους δύο αυτούς λόγους δεν είναι πιο ισχυρός, ωστόσο, σε σχέση με την άμεση ανάγκη αποσυμφόρησης των νησιών. Η εμμονική πολιτική της κυβέρνησης, στο σημείο αυτό, μπορεί να αποβεί καταστροφική.
Μια χρήσιμη παρέμβαση του Προέδρου της Διεθνούς Ομοσπονδίας Δικαιωμάτων του Ανθρώπου Δημήτρη Χριστόπουλου μέσα από τις σελίδες του ΒΗΜΑτος.
