Το παιδικό δωμάτιο ενός φτωχικού σπιτιού πετροβολείται από «αγνώστους» επειδή το δέρμα της οικογένειας που κατοικεί εκεί είναι κάπως πιο σκούρο από το δέρμα των περισσότερων κατοίκων της γειτονιάς. Την επόμενη μέρα, οι πύλες του πρωθυπουργικού μεγάρου ανοίγουν γενναιόδωρα για αυτή την οικογένεια.
Σπουδαία πρωτοβουλία, σπουδαία στιγμή, σπουδαίος συμβολισμός. Χωρίς αστερίσκους, χωρίς «ναι μεν αλλά». Για τώρα, είναι αδιάφορες οι επιδόσεις της κυβέρνησης Τσίπρα στη διαχείριση του προσφυγικού/μεταναστευτικού, ανεπίκαιρη και η συζήτηση περί της καθιέρωσης της κλήρωσης για την ανάδειξη σημαιοφόρου.
Ο φασιστικός κίνδυνος δεν είναι απλώς ένα ακόμα θέμα στην ατζέντα. Η αντιμετώπιση του δεν μπορεί παρά να αποτελεί προτεραιότητα για όλες τις δημοκρατικές δυνάμεις του τόπου, θα πρέπει να αποτελεί το πιο «εύκολο» ζήτημα για να επιτευχθεί η πολυπόθητη συνεννόηση μεταξύ των πολιτικών κομμάτων.
Ο φασισμός για να ανθίσει, μας θέλει διχασμένους. Δεν πρέπει να τους κάνουμε τη χάρη.
