Ομολογώ ότι δεν περίμενα ότι πράγματι θα παραιτηθεί σήμερα από τη θέση του υπουργού Εξωτερικών. Θεωρούσα όμως εδώ και καιρό δεδομένο ότι ο Νίκος Κοτζιάς δεν θα μείνει μέχρι τέλους στο κυβερνητικό βαγόνι.
Τον περασμένο Φεβρουάριο, είχα αναφερθεί στο «πρωθυπουργικό μονοπώλιο του κόκκινου τηλεφώνου», προσπαθώντας να εξηγήσω ότι η πολυφωνία στην άσκηση της εξωτερικής πολιτικής βλάπτει σοβαρά το κύρος της χώρας.
Είχα μιλήσει για «αυτόνομες πολιτικές ατζέντες», τονίζοντας μεταξύ άλλων τα εξής:
(...)ο Νίκος Κοτζιάς αγαπά να αναφέρει σχεδόν σε κάθε συνέντευξη του ότι δεν αποτελεί μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που αφελώς υποτιμούν οι περισσότεροι αναλυτές αλλά και τα κόμματα της Αντιπολίτευσης. Ο κ. Κοτζιάς είναι επικεφαλής της κίνησης Πράττω, η οποία συνέπραξε με τον ΣΥΡΙΖΑ στον δρόμο προς την κατάκτηση της εξουσίας, αφού πρώτα ο ίδιος ο νυν υπουργός Εξωτερικών είχε ασκήσει κριτική στον ανερχόμενο ΣΥΡΙΖΑ για την αδυναμία του να διατυπώσει πατριωτικές ιδέες. Τελικά, ο Νίκος Κοτζιάς φαίνεται ότι κατάφερε να γοητεύσει τον Αλέξη Τσίπρα, όπως παλαιότερα κι άλλους πρωθυπουργούς, και κάπως έτσι ο ίδιος βρέθηκε στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με τον αναπληρωτή υπουργό Εσωτερικών Νίκο Τόσκα (ο οποίος μεταπήδησε αργότερα με λίστα στη Β’ Αθηνών). Την κίνηση Πράττω έχει δηλώσει ότι εκπροσωπεί κοινοβουλευτικά και η βουλευτής Α’ Πειραιώς και Νήσων του ΣΥΡΙΖΑ Γεωργία Γεννιά, συνολικά δηλαδή τουλάχιστον 3 από τους 154 βουλευτές της σημερινής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας....καταλήγοντας στο εξής συμπέρασμα:
Τα καθήκοντα του υπουργού Εξωτερικών πρέπει πάντοτε να ασκούνται υπέρ των εθνικών συμφερόντων, όχι υπέρ της δοκιμής στην πράξη προσωπικών θεωριών. Η θητεία στο Yπουργείο Εξωτερικών δεν μπορεί να αποτελεί περίοδο συλλογής στοιχείων για κάποιο μελλοντικό bestseller. Ο υπουργός Εξωτερικών δεν μπορεί παρά να δεσμεύεται από κάποιο συγκεκριμένο πολιτικό πλαίσιο και να αξιολογείται με μοναδικό κριτήριο το κατά πόσο το υπηρετεί. Ο υπουργός Εξωτερικών θα πρέπει να αποδέχεται να είναι μάξιμουμ ένα σημαντικό πιόνι, ίσως ο βασιλιάς, αλλά δεν θα πρέπει ποτέ να νιώθει ότι είναι ο ίδιος ο σκακιστής.Ο Νίκος Κοτζιάς είναι ένας άνθρωπος με γνώσεις και ικανότητες, διαθέτει όμως τη ψυχοσύνθεση ενός μεγαλομανούς σκακιστή. Αυτό είναι χρήσιμο όταν παίζεις σκάκι. Μόνο που το πολιτικό παιχνίδι συνήθως καταλήγει να μοιάζει με μια παρτίδα πόκερ και στο τέλος κερδίζουν αυτοί που έχουν την πολυτέλεια να το πάνε στα άκρα.
Προσωπικά, δεν πείθομαι ότι απασχόλησε ιδιαίτερα τον Αλέξη Τσίπρα το δίλημμα «Κοτζιάς ή Καμμένος». Ο Τσίπρας δεν νιώθει ότι του χρωστάει κάτι. Στο πρόσωπο του βλέπει έναν ικανό τεχνοκράτη της εξωτερικής πολιτικής, τον οποίο τίμησε με το αξίωμα του υπουργού Εξωτερικών, εξασφαλίζοντας του μάλιστα δυο φορές την εκλογή του στη Βουλή χωρίς τη βάσανο του σταυρού.
Στο πρόσωπο όμως του Πάνου Καμμένου, βλέπει έναν σημαντικό πολιτικό σύμμαχο και μάλιστα σε όλα τα θέματα κι όχι μόνο στην εξωτερική πολιτική. Στον δρόμο προς τις πολλαπλές εκλογές, ο Τσίπρας θα πάει με αυτούς που φέρνουν ψήφους, με αυτούς που θα μπουν στη μάχη για να τα δώσουν όλα και αν χρειαστεί θα κυλιστούν και στον βούρκο γι' αυτόν, όπως πολλάκις έχει κάνει ο πρόεδρος των Ανεξαρτήτων Ελλήνων.
Όπως έδειξε και το εσωκομματικό ξεκαθάρισμα του 2015, για τον Τσίπρα βαρίδια αποτελούν κυρίως αυτοί με τις μεγαλειώδεις ιδέες και τις λίγες προσωπικές ψήφους. Όχι αυτοί που στέκονται στις χαρές και στις λύπες δίπλα του. Στο τέλος της ημέρας, έτσι είναι η Πολιτική...
