Μέχρι σήμερα, η πορεία του Ποταμιού στα πολιτικά πράγματα του τόπου έχει δυο βασικά χαρακτηριστικά, εντελώς αντιφατικά μεταξύ τους: το πολιτικό θάρρος και τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό.
Σε αντίθεση με το ΚΙΝΑΛ, το Ποτάμι έχει τολμήσει χωρίς αστερίσκους να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων στη Βουλή σε πολλές ψηφοφορίες, από τα δικαιώματα των διεμφυλικών μέχρι τη συμφωνία των Πρεσπών και από το σύμφωνο συμβίωσης ομοφύλων μέχρι την καταψήφιση πελατειακών παροχών του ΣΥΡΙΖΑ.
Παράλληλα βέβαια, ο πολιτικός τυχοδιωκτισμός του κόμματος είναι επίσης εντυπωσιακός. Έχουμε δει τον Σταύρο Θεοδωράκη να γοητεύεται από τη συμμετοχή σε μια κυβέρνηση Τσίπρα, τον έχουμε δει να ορκίζεται ότι δεν είναι...κεντροαριστερός, μετά να διεκδικεί την ηγεσία της Κεντροαριστεράς, μετά να αποχωρεί από το κοινό εγχείρημα της Κεντροαριστεράς και τώρα τελευταία να φλερτάρει με το ενδεχόμενο να συμμετάσχει σε μια κυβέρνηση της Κεντροδεξιάς υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Παρ' όλα αυτά, είναι τέτοιας ποιότητας ο...χυλός του πολιτικού προσωπικού στις μέρες μας που και πάλι θα ήταν μάλλον χρησιμότερο για τον τόπο το Ποτάμι να ενσωματωθεί στη Νέα Δημοκρατία παρά να διασυρθεί εκλογικά όπως η Δημοκρατική Αριστερά που άγγιξε το....0,48% στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015.
Το Ποτάμι θα μπορούσε να βοηθήσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη να δημιουργήσει ένα φιλελεύθερο αντίβαρο τόσο στην ακροδεξιά πτέρυγα του κόμματος του όσο και στην καραμανλική πτέρυγα που στηρίζει ανεπιφύλακτα την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Για να επιτελέσει όμως έναν τέτοιο ρόλο, το Ποτάμι δεν πρέπει να κάνει εκπτώσεις στα όσα πολιτικά προσπαθεί να εκπροσωπήσει.
Δεν θα κερδίσει τίποτα κανείς αν ξαφνικά ο Σταύρος Θεοδωράκης και ο Γιώργος Μαυρωτάς αρχίζουν να αναπαράγουν τα φοβικά κλισέ της Νέας Δημοκρατίας εναντίον της Συμφωνίας των Πρεσπών. Αντίθετα, αν υπάρχουν εντός της Νέας Δημοκρατίας και φωνές υπέρ της Συμφωνίας, τότε ίσως να έχει επιτευχθεί ένα αμοιβαία επωφελές μπόλιασμα ιδέων για τον τόπο.
