Του Προκόπη Δούκα*Κανονικά (και απλοϊκά), οι χρηματαγορές θα έπρεπε να είναι το άθροισμα των ανθρώπων και οργανισμών, που έχουν ρευστό πλούτο να δανείσουν. Ή για την ακρίβεια, αυτών που έχουν ένα κεφάλαιο, από το μικρότερο ως το μεγαλύτερο - και επιθυμούν να το “επενδύσουν”. Να αποκτήσουν δηλαδή τα δυνατόν μεγαλύτερα έσοδα, αντί να αφήνουν τα λεφτά τους “να κάθονται”. Το κοινωνικό σύνολο επωφελείται, υπό κανονικές συνθήκες, γιατί έτσι, με το κίνητρο του κέρδος, το χρήμα κινείται και χρηματοδούνται παραγωγικές δραστηριότητες.
Η λειτουργία του συστήματος, που δεν ονομάστηκε τυχαία “καπιταλισμός”, εμπεριέχει μια βασική ανισότητα: Όποιος έχει μεγαλύτερο κεφάλαιο, λογικά θα βγάλει και περισσότερα λεφτά από το δανεισμό ή την επένδυση. Τα λεφτά έρχονται στα λεφτά, κατά τη λαϊκή ρήση - καμία σοφία μέχρι εδώ.
Ούτε αξιοκρατία όμως εμπεριέχει: Είναι πιθανό, αυτός που έχει ή βγάζει τα περισσότερα, να μην είναι απαραίτητα ο πιο μορφωμένος, η πιο αξιόλογη...
