Πρόκειται για το αξιόλογο blog του Άλκιμου http://alkimosarchive.blogspot.com/
Υπήρξε ένα ιδιαίτερα καλά ενημερώμενο ιστολόγιο με πολύ καλή αρθογραφία.
Προσωπικά , νιώθουμε μια πικρία γιατί ήταν από τα πρώτα ιστολόγια με τα οποία συνεργαστήκαμε.
Να είσαι πάντα καλά φίλε Άλκιμε.
Η τελευταία ανάρτηση :
Όλα κάποτε τελειώνουν...
Ας δούμε λοιπόν το τέλος της όλης υποθέσεως…
..
Όλα άρχισαν πριν από τρεις περίπου μήνες… όταν η υπόθεση Ζαχόπουλου με τα συνεπακόλουθά της είχε συγκλονίσει την Ελληνική κοινωνία. Τότε, καθώς αναζητούσα κι εγώ απαντήσεις σε πληθώρα ερωτημάτων... έπεσα επάνω στα blogs. Έμεινα συγκλονισμένος από αυτά που διάβαζα… Ήταν σαν να βρισκόμουν ξαφνικά σ' ένα όνειρο! Χιλιάδες σύγχρονοι Έλληνες λογοτέχνες… Όλων των αποχρώσεων. Ήταν ένα πανέμορφο «ουράνιο τόξο» από χιλιάδες διαφορετικά «χρώματα». Έψαχνα για την ΕΙΔΗΣΗ και βρήκα μια όαση μέσα στην πνευματική ερημιά της ελληνικής κοινωνίας.
Κάνοντας αρχή με κάποιες δημοσιεύσεις στο Press-gr. (όπως και άλλοι πολλοί bloggers όπως έμαθα στο μεταξύ) κατέληξα να δημιουργήσω αυτό το blog, όπου συμπαρεσύρθηκα κι εγώ από τον ενθουσιασμό που ήταν διάχυτος μέσα σε αυτήν την «μπλοκόσφαιρα». Έφτασε μάλιστα η στιγμή που έπιασα τον εαυτό μου, να πιστεύει ότι μπορεί να συμβάλει στο να αλλάξει επιτέλους κάτι.
Σε κάποια στιγμή όμως, πρόσφατα, ξύπνησα από τον λήθαργο και είδα πάλι την ψυχρή πραγματικότητα. Επέστρεψα στην διαπίστωσή μου, ότι η σύγχρονη Πηνελόπη (η ελληνική κοινωνία) «τα έχει βρει» δυστυχώς με τους μνηστήρες, οπότε ο κάθε Οδυσσέας είναι πλέον παρείσακτος… άγνωστος …ονειροπόλος. Μπορεί, αν θέλει, να επιστρέψει στην …Κίρκη!
Η Ελληνική κοινωνία, από την δική μου άποψη, αποτελείται από τρεις βασικές ομάδες.
Η πρώτη ομάδα είναι «οι καλοπερασάκηδες», που δεν νοιάζονται για τίποτα άλλο, παρά μόνο για την πάρτη τους – να περνάνε αυτοί καλά και «πέρα βρέχει» - και που λειτουργούν σαν αδηφάγα ζώα, που κατασπαράζουν ότι βρεθεί στην ακτίνα ορατότητάς τους.
Οι δεύτεροι, είναι «οι αιθεροβάμονες», οι οποίοι αποτελούνται από δύο κατηγορίες. Απ’ αυτούς που πιστεύουν πως όταν πεθάνουν «θα αποδημήσουν εις Κύριον», όπου θα γίνουν αγγελούδια και θα ιππεύουν ολόλευκα σύννεφα «στους αιώνες των αιώνων», κι από τους άλλους, αυτούς που έχουν κάνει την εμφάνισή τους τα τελευταία χρόνια. Αυτοί οι τελευταίοι, πιστεύουν ότι είναι ο «περιούσιος λαός» και ότι προέρχονται από τον …Σείριο και περιμένουν τους εξωγήινους για να σώσουν την ανθρωπότητα και να τους πάρουν έπειτα μαζί τους για ...την «πατρίδα». Από τις δύο κατηγορίες αυτής της ομάδας, η πρώτη είναι η ποιο επικίνδυνη, διότι έχουν πάρει το «μαστίγιο» και διαχωρίζουν τους ανθρώπους σε υποψήφιους για την «κόλαση» ή τον «παράδεισο».
Ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο ομάδες βολοδέρνουν και κάποιοι άλλοι, αυτή είναι η τρίτη ομάδα που αποτελεί την μειοψηφία. Αυτοί είναι άνθρωποι «ατόφιοι», από «σάρκα και αίμα», που δεν έχουν βάλει πλώρη ούτε για τον παράδεισο ούτε για τ’ άστρα. Αγαπούν την ζωή, αγαπούν τους ανθρώπους, αγαπούν το χώμα που πατάνε, και πονάνε απλά για την κατάντια αυτού του τόπου. Κάποιοι απ' αυτούς κάθονται αποσβολωμένοι, παρατηρώντας μόνο αμήχανα γύρω τους, και κάποιοι άλλοι – ίσως οι ποιο αισιόδοξοι – έχουν ανασκουμπωθεί, και ψάχνουν καρτερικά ανάμεσα στα συντρίμμια να βρουν …ελπίδα!
Σ’ αυτούς τους τελευταίους ανήκω μάλλον κι εγώ, αλλά δυστυχώς κουράστηκα να ψάχνω. Αφήνω τη σκυτάλη λοιπόν στους υπόλοιπους, που είναι ποιο καρτερικοί από ‘μένα και τους εύχομαι ολόψυχα να βρουν κάποτε, επιτέλους, την χαμένη ελπίδα…
Καθώς φτάνει το τέλος αυτού του κεφαλαίου της ζωής μου, μου έρχονται στο νου τα λόγια ενός σοφού άντρα, που έζησε πριν από τρεις χιλιάδες περίπου χρόνια και με αυτά αποχαιρετώ όλους εσάς, τους πάνω από 4.000 επισκέπτες, που με τιμήσατε με την παρουσία σας αυτούς τους τρεις μήνες της διαδικτυακής μας επικοινωνίας και εύχομαι από καρδιάς καλό κουράγιο, στους υπόλοιπους συναδέλφους «ναυαγοσώστες» (blogger):
Κάνοντας αρχή με κάποιες δημοσιεύσεις στο Press-gr. (όπως και άλλοι πολλοί bloggers όπως έμαθα στο μεταξύ) κατέληξα να δημιουργήσω αυτό το blog, όπου συμπαρεσύρθηκα κι εγώ από τον ενθουσιασμό που ήταν διάχυτος μέσα σε αυτήν την «μπλοκόσφαιρα». Έφτασε μάλιστα η στιγμή που έπιασα τον εαυτό μου, να πιστεύει ότι μπορεί να συμβάλει στο να αλλάξει επιτέλους κάτι.Σε κάποια στιγμή όμως, πρόσφατα, ξύπνησα από τον λήθαργο και είδα πάλι την ψυχρή πραγματικότητα. Επέστρεψα στην διαπίστωσή μου, ότι η σύγχρονη Πηνελόπη (η ελληνική κοινωνία) «τα έχει βρει» δυστυχώς με τους μνηστήρες, οπότε ο κάθε Οδυσσέας είναι πλέον παρείσακτος… άγνωστος …ονειροπόλος. Μπορεί, αν θέλει, να επιστρέψει στην …Κίρκη!
Η Ελληνική κοινωνία, από την δική μου άποψη, αποτελείται από τρεις βασικές ομάδες.
Η πρώτη ομάδα είναι «οι καλοπερασάκηδες», που δεν νοιάζονται για τίποτα άλλο, παρά μόνο για την πάρτη τους – να περνάνε αυτοί καλά και «πέρα βρέχει» - και που λειτουργούν σαν αδηφάγα ζώα, που κατασπαράζουν ότι βρεθεί στην ακτίνα ορατότητάς τους.
Οι δεύτεροι, είναι «οι αιθεροβάμονες», οι οποίοι αποτελούνται από δύο κατηγορίες. Απ’ αυτούς που πιστεύουν πως όταν πεθάνουν «θα αποδημήσουν εις Κύριον», όπου θα γίνουν αγγελούδια και θα ιππεύουν ολόλευκα σύννεφα «στους αιώνες των αιώνων», κι από τους άλλους, αυτούς που έχουν κάνει την εμφάνισή τους τα τελευταία χρόνια. Αυτοί οι τελευταίοι, πιστεύουν ότι είναι ο «περιούσιος λαός» και ότι προέρχονται από τον …Σείριο και περιμένουν τους εξωγήινους για να σώσουν την ανθρωπότητα και να τους πάρουν έπειτα μαζί τους για ...την «πατρίδα». Από τις δύο κατηγορίες αυτής της ομάδας, η πρώτη είναι η ποιο επικίνδυνη, διότι έχουν πάρει το «μαστίγιο» και διαχωρίζουν τους ανθρώπους σε υποψήφιους για την «κόλαση» ή τον «παράδεισο».
Ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο ομάδες βολοδέρνουν και κάποιοι άλλοι, αυτή είναι η τρίτη ομάδα που αποτελεί την μειοψηφία. Αυτοί είναι άνθρωποι «ατόφιοι», από «σάρκα και αίμα», που δεν έχουν βάλει πλώρη ούτε για τον παράδεισο ούτε για τ’ άστρα. Αγαπούν την ζωή, αγαπούν τους ανθρώπους, αγαπούν το χώμα που πατάνε, και πονάνε απλά για την κατάντια αυτού του τόπου. Κάποιοι απ' αυτούς κάθονται αποσβολωμένοι, παρατηρώντας μόνο αμήχανα γύρω τους, και κάποιοι άλλοι – ίσως οι ποιο αισιόδοξοι – έχουν ανασκουμπωθεί, και ψάχνουν καρτερικά ανάμεσα στα συντρίμμια να βρουν …ελπίδα!
Σ’ αυτούς τους τελευταίους ανήκω μάλλον κι εγώ, αλλά δυστυχώς κουράστηκα να ψάχνω. Αφήνω τη σκυτάλη λοιπόν στους υπόλοιπους, που είναι ποιο καρτερικοί από ‘μένα και τους εύχομαι ολόψυχα να βρουν κάποτε, επιτέλους, την χαμένη ελπίδα…
Καθώς φτάνει το τέλος αυτού του κεφαλαίου της ζωής μου, μου έρχονται στο νου τα λόγια ενός σοφού άντρα, που έζησε πριν από τρεις χιλιάδες περίπου χρόνια και με αυτά αποχαιρετώ όλους εσάς, τους πάνω από 4.000 επισκέπτες, που με τιμήσατε με την παρουσία σας αυτούς τους τρεις μήνες της διαδικτυακής μας επικοινωνίας και εύχομαι από καρδιάς καλό κουράγιο, στους υπόλοιπους συναδέλφους «ναυαγοσώστες» (blogger):
.
Ματαιότης ματαιοτήτων, είπεν ο Εκκλησιαστής· …τα πάντα ματαιότης.
…Εγώ …εστάθην βασιλεύς επί τον Ισραήλ εν Ιερουσαλήμ· και έδωκα την καρδίαν μου
Ματαιότης ματαιοτήτων, είπεν ο Εκκλησιαστής· …τα πάντα ματαιότης.
…Εγώ …εστάθην βασιλεύς επί τον Ισραήλ εν Ιερουσαλήμ· και έδωκα την καρδίαν μου
εις το να εκζητήσω και να ερευνήσω διά της σοφίας περί πάντων των γινομένων υπό τον ουρανόν·
τον οχληρόν τούτον περισπασμόν ο Θεός έδωκεν εις τους υιούς των ανθρώπων,
διά να μοχθώσιν εν αυτώ. Είδον πάντα τα έργα τα γινόμενα υπό τον ήλιον, και ιδού,
τα πάντα ματαιότης και θλίψις πνεύματος. Το στρεβλόν δεν δύναται να γείνη ευθές,
και αι ελλείψεις δεν δύνανται να αριθμηθώσιν.
… Περιπλέον δε τούτων, μάθε, υιέ μου, ότι το να κάμνη τις πολλά βιβλία δεν έχει τέλος,
και η πολλή μελέτη είναι μόχθος εις την σάρκα. Ας ακούσωμεν το τέλος της όλης υποθέσεως·
φοβού τον Θεόν και φύλαττε τας εντολάς αυτού, επειδή τούτο είναι το παν του ανθρώπου.
Διότι ο Θεός θέλει φέρει εις κρίσιν παν έργον και παν κρυπτόν, είτε αγαθόν είτε πονηρόν. –
διά να μοχθώσιν εν αυτώ. Είδον πάντα τα έργα τα γινόμενα υπό τον ήλιον, και ιδού,
τα πάντα ματαιότης και θλίψις πνεύματος. Το στρεβλόν δεν δύναται να γείνη ευθές,
και αι ελλείψεις δεν δύνανται να αριθμηθώσιν.
… Περιπλέον δε τούτων, μάθε, υιέ μου, ότι το να κάμνη τις πολλά βιβλία δεν έχει τέλος,
και η πολλή μελέτη είναι μόχθος εις την σάρκα. Ας ακούσωμεν το τέλος της όλης υποθέσεως·
φοβού τον Θεόν και φύλαττε τας εντολάς αυτού, επειδή τούτο είναι το παν του ανθρώπου.
Διότι ο Θεός θέλει φέρει εις κρίσιν παν έργον και παν κρυπτόν, είτε αγαθόν είτε πονηρόν. –
(Εκκλησιαστής 1:2,12-15, 12:12-14)
.
.
.
.
.
. THE END
.
~~~~~
