Hθική ευελιξία

Διαβάζουμε σήμερα στο άρθρο του Στέφανου Κασσιμάτη στο ΒΗΜΑ :

Συζητούσαμε για τους συμβιβασμούς που υποχρεώθηκε να κάνει ο κ. Σημίτης ως πρωθυπουργός (συμβιβασμούς με τη διαφθορά, τον παλαιοκομματισμό, τον λαϊκισμό και τη βλακεία) και για το αν και κατά πόσον θα αποδειχθεί με τον χρόνο ότι η αξία των επιτυχιών της πρωθυπουργίας του υπερβαίνει το κόστος των συμβιβασμών του. Μου είπε ο συνομιλητής μου κάτι το οποίο δεν εγνώριζα: Βαθύτατη πεποίθηση του πρώην πρωθυπουργού ήταν ότι η ενασχόληση με τα σκάνδαλα των αντιπάλων είναι, πολιτικά, χαμένος χρόνος.

Ο εν λόγω δημοσιογράφος , όπως και οι περισσότεροι συνάδελφοι του στον ΔΟΛ , είναι θαυμαστές του Κώστα Σημίτη . Μια επιλογή απόλυτα σεβαστή και εν πολλοίς δικαιολογημένη .

Πώς όμως είναι δυνατόν να εκτιμάς και να θαυμάζεις έναν πρωθυπουργό που θεωρείς ότι "συμβιβάστηκε με τη διαφθορά , τον παλαιοκομματισμό , τον λαϊκισμό και τη βλακεία" ;

Πώς είναι δυνατόν να εκτιμάς έναν άνθρωπο που δέχθηκε τόσο πολλούς συμβιβασμούς για να καταφέρει να εκλεγεί ;

Και κατά πόσο είναι δυνατόν το αναγνωστικό κοινό να επιδοκιμάσει έναν δημοσιογράφο που θαυμάζει ένα τέτοιον πολιτικό...;

Αυτό είναι το πρότυπο του πολιτικού που αναζητούμε και επιθυμούμε ;

Έναν πολιτικό με τέτοια "ηθική ευελιξία" αναζητούμε για να μας βγάλει από το κοινωνικό και ιδεολογικό αδιέξοδο ;

Μήπως ήρθε η ώρα να αναζητήσουμε έναν αληθινό πολιτικό ;

Έναν πολιτικό που δεν συμβιβάζεται αλλά ανατρέπει και καινοτομεί ;

Εκτός και αν όλοι μας στην πραγματικότητα ακολουθούμε τη ρήση του Ashleigh Brilliant :
"Θέλω ή λιγότερη διαφθορά ή περισσότερες ευκαιρίες να συμμετάσχω"...