www.mediasoup.grΤυχαίνει να μένω σε περιοχή της Αν. Αττικής. Η μέρα αναμενόταν ηλιόλουστη, Αύγουστος γαρ, όμως κάποιοι άλλοι είχαν διαφορετική άποψη.
Άναψαν φωτιές να κάψουν, ότι έχει απομείνει, για να ξεκαθαρίσουν το τοπίο από τα ενοχλητικά δέντρα που θα δώσουν τη θέση τους σε οικοδομήματα αρίστου κάλλους και αρχιτεκτονικής, για να χορτάσουν τσέπες και συνειδήσεις, ελαφρού τύπου ανθρωποειδών.
«Έχει συννεφιά» σκέφτηκα, όταν άνοιξα το πρωί το παράθυρο και κοίταξα τον ουρανό. Με μία δεύτερη ματιά διαπίστωσα ότι η συννεφιά ήταν η μαύρη καταχνιά της δυστυχίας μας, που απλώθηκε και έκρυψε τον ήλιο, ανεβαίνοντας από πυρακτωμένες εκτάσεις τέως κατάφυτων περιοχών.
Η ατμόσφαιρα μου θύμισε την «Επόμενη μέρα», μια ταινία που...
...θα θυμούνται οι παλιότεροι και η οποία περιγράφει την επομένη μιας πυρηνικής καταστροφής. Από τον ουρανό έπεφταν αποκαΐδια, σαν το «χιόνι» της ταινίας. Μπαλκόνια και αυλές σκεπασμένες με ένα μαύρο πέπλο. Η αναπνοή δύσκολη, με την κάπνα να πνίγει το λαιμό και τα πνευμόνια.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Όπως συνέβη στην Πάρνηθα, στον Υμηττό, στην Πεντέλη και όπου αλλού υπάρχει πράσινο.
Αγανακτώ. Δεν το θέλουμε το πράσινο πλέον. Θέλουμε το μπετόν, τα σπίτια, τις βίλλες, τις αυθαιρεσίες των εχόντων και κατεχόντων.
Δεν θέλουμε ελεύθερες παραλίες. Θέλουμε τη χλίδα του Αστέρα, να πληρώνουμε εισιτήριο 100 ευρώ για να έχουμε πρόσβαση στο δήθεν ελεύθερο αιγιαλό.
Δεν θέλουμε τόσα πολλά που μας χαρίστηκαν απλόχερα και τώρα καταστρέφονται στο βωμό του κέρδους και μόνον αυτού.
Είναι ώρα να ξυπνήσουμε; Παίρνω μια βαθιά ανάσα, μαύρου πυκνού καπνού, με τόσο οξυγόνο όσο προβλέπεται για το μέλλον μας…
Του Παναγιώτη Ι. Δρίβα
Κοινοποιήστε το στο Facebook
