Τα ερείπια της Αθήνας

24.2.10

Ένα πραγματικά εξαιρετικό κείμενο

Tου Δημήτρη Ρηγόπουλου, στην Καθημερινή

Πριν από λίγες ημέρες, ο δήμαρχος Αθηναίων έδωσε στη δημοσιότητα ένα σημαντικό νούμερο: 1640 είναι τα εγκαταλελειμμένα κτίρια που κατέγραψαν οι υπηρεσίες του στην περιοχή ευθύνης του Δήμου. Σε μια παλιά συνοικία του κέντρου της πρωτεύουσας, στο Μεταξουργείο, πιστοποιήθηκαν 106 εγκαταλελειμμένα κτίρια, αριθμός που αντιστοιχεί στο 7% του συνολικού κτιριακού αποθέματος της γειτονιάς.

Είναι περισσότεροι οι εγκαταλελειμμένοι χώροι, παραδέχθηκε ο κ. Κακλαμάνης. Κι έτσι είναι. Σύμφωνα με άλλη έρευνα, ιδιωτικού φορέα, στην ευρύτερη περιοχή του Μεταξουργείου και του Κεραμεικού το 46% (!) των συνολικών ιδιοκτησιών αφορά σε ερείπια, κτίρια σε κακή κατάσταση και σε αδόμητα οικόπεδα.

Δεν είναι όλη η Αθήνα Μεταξουργείο, αλλά στις πυκνοκατοικημένες συνοικίες της πόλης επιβιώνουν μικρογραφίες μιας βεβαιωμένης και πολυσύνθετης αστικής κρίσης, που δεν κρύβεται με τίποτα. Τα ερείπια του...

...Μεταξουργείου και του Κεραμεικού είναι απλώς το σύμπτωμα. Ενα σύμπτωμα που, ωστόσο, δεν φαίνεται να έχει απασχολήσει στα σοβαρά καμία κυβέρνηση, της τελευταίας εικοσαετίας τουλάχιστον.

Τα ερειπωμένα νεοκλασικά και τα κακογερασμένα κτίρια του ’60 και του ’70 (συντριπτικά περισσότερα τα δεύτερα) δίνουν τον τόνο στο άρρωστο σώμα της πόλης και είναι αυτό που μένει στο τέλος σαν εντύπωση στον επισκέπτη της πόλης όσα Μουσεία της Ακρόπολης κι αν φτιάξουμε.

Ο κ. Κακλαμάνης διαμαρτυρήθηκε «ότι για να αλλάξεις πόμολο σε διατηρητέο κτίριο χρειάζεσαι έξι μήνες, διότι για να αλλάξεις το πόμολο χρειάζεσαι απόφαση απ’ όλες τις Εφορείες που εμπλέκονται τις Αρχαιολογικές Εφορείες. Ετσι, όχι μόνο δεν δίνεται κίνητρο στον ιδιοκτήτη ή σε έναν αγοραστή να αναπαλαιώσει ένα παλιό κτίριο, αλλά είναι πλήρες αντικίνητρο».

Πολύ σωστή επισήμανση, αλλά αυτά είναι πράγματα που συζητάμε εδώ και 15 χρόνια και είναι καλό να περάσουμε κάποια στιγμή από τα λόγια στην πράξη. Οχι στο Μεταξουργείο ή στον Κεραμεικό, αλλά στην οδό Σταδίου υπάρχουν τρεις κραυγαλέες περιπτώσεις νεοκλασικών κτιρίων σε οικτρή κατάσταση, μέσα στη βρώμα, με κάτι κουρέλια να ανεμίζουν πέρα-δώθε στο πρώτο σφύριγμα του ανέμου. Αν η νομοθεσία μας δεν επαρκεί ή αποδείχθηκε αναποτελεσματική, θα πρέπει να αλλάξει. Να λειτουργεί υποστηρικτικά προς τον ιδιώτη που είναι διατεθειμένος να μπει σ’ αυτήν την περιπέτεια και όχι να του βγάζει το λάδι επειδή ενοχλούνται ορισμένοι.

Κι επιτέλους. Αν στη φούρια της δεκαετίας του ’80 καταδικάσαμε μερικούς συμπολίτες μας χαρακτηρίζοντας ένα ξεκάρφωτο νεοκλασικό μικρής αξίας στη μέση ενός ωκεανού από πολυκατοικίες, ας επιδείξουμε τη γενναιότητα σήμερα κάνοντας το σωστό.

Ή απλά λέγοντας μια συγγνώμη. Ποτέ δεν είναι αργά.

Κοινοποιήστε το στο Facebook