Τα μέσα ενημέρωσης, όμως, λειτουργούσαν και σε ένα καθεστώς ανομίας, από το καθεστώς των αδειών των τηλεοπτικών σταθμών έως το φαινόμενο εργοδοτών, οι οποίοι θεωρούσαν προσβολή το να κληθούν να πληρώσουν τον ΟΤΕ ή το ΙΚΑ τους. Οι πολιτικοί συνέχιζαν το καθεστώς της μη επιβολής κανόνων και νόμων, γιατί είχαν την ψευδαίσθηση πως τους καθιστά πιο ισχυρούς έναντι των Μέσων. Παράλληλα, το κράτος κακομάθαινε με την ανεξέλεγκτη και απεριόριστη κρατική διαφήμιση τα ΜΜΕ. Ολοι θεωρούσαν λογικό να χρηματοδοτούνται ένθετα, «ειδικές εκδόσεις» κ.λπ. με κρατικό χρήμα, χωρίς κανένα αντικειμενικό κριτήριο. Οι τράπεζες πάλι με τη σειρά τους χρηματοδοτούσαν χωρίς περίσκεψη έναν κλάδο βάσει «ειδικών σχέσεων» και όχι αντικειμενικών εκτιμήσεων για τη βιωσιμότητά του. Τα Μέσα πλήθαιναν, αναπτύσσονταν με δεκανίκια και χωρίς πραγματικό σχέδιο ή στόχο και πολλές φορές επιδίδονταν σε νεοπλουτισμό. Οι κυριακάτικες εφημερίδες έγιναν τεράστια «πακέτα», τα οποία περιείχαν κυρίως ψυχαγωγικά προϊόντα και διαφήμιζαν DVD, CD κ.α. συναφή. Το κόστος δεν αποτελούσε ιδιαίτερο θέμα μπροστά στον στόχο της «πρωτιάς» και στο κλίμα του ατέλειωτου ανταγωνισμού. Πολλοί, άλλωστε, έβλεπαν την ιδιοκτησία ενός Μέσου ως μοχλό πίεσης για άλλες δουλειές τους και όχι σαν μια αυθύπαρκτη επιχειρηματική δραστηριότητα.
O Aλέξης Παπαχελάς γράφει για την κρίση των ΜΜΕ εδώ.
Κοινοποιήστε το στο Facebook