Στα ελληνικά ΜΜΕ, η νέα γενιά λαμβάνει το λόγο κυρίως όταν έχει να παραπονεθεί για κάτι, πάντα περιγράφεται ως μια γενιά "πιεσμένη", "αποκλεισμένη" κτλ. Το "ακούστε τους νέους" έχει εξελιχθεί σε μια λαϊκίστικη προσταγή μικρής ουσίας. Σπάνια βλέπω νέους στην τηλεόραση να μιλούν θετικά για κάτι, συνήθως καλούνται για να τονίσουν πόσο δύσκολο προδιαγράφεται γι'αυτούς το μέλλον κτλ.Ως εκ τούτου, η συνέντευξη της χαρισματικής Monika στο BHMA της Κυριακής αποτέλεσε μια ευχάριστη έκπληξη για όλους.
«Γενικώς είμαι αισιόδοξος άνθρωπος. Από φύση. Ας καταπιεστούμε λίγο, ας δυσκολευτούμε λίγο, αλλά θέλω να πω ότι θα το ξεπεράσουμε...Αν ένα πράγμα με ενοχλεί πάρα πολύ είναι η γκρίνια.Ξέρω ότι είναι πολύ δύσκολη η κατάσταση και εμένα με επηρεάζει, μπορεί αύριο ο κόσμος να μην έχει τη δυνατότητα να πληρώνει το εισιτήριό του για να έρθει να με δει, ούτε να πουλάω δίσκους, το καταλαβαίνω. Δεν θα κάτσω όμως να γκρινιάξω.Πάντα οι άνθρωποι έβρισκαν τρόπους διεξόδου και επιβίωσης. Ζούσαμε σε μια ψεύτικη ατμόσφαιρα, σε μια ουτοπική ζωή, όλοι ζούσαν με δανεικά και όλοι είχαμε- είχαν καλομάθει και τώρα τους κακοφαίνεται. Αυτό δεν μπορώ να το συγχωρέσω. Δεν μου αρέσει να ζω σε μια Ελλάδα, όπως έχουμε διαβάσει κατά καιρούς, που είναι πρώτη σε πωλήσεις καγέν και από την άλλη δεν έχει να....
... πληρώσει το νοίκι του... Ξέρω ότι δυσκολεύεται και κόσμος που δεν έφταιγε σε τίποτα, αλλά έτσι είναι η κοινωνία. Ολοι όμως είμαστε μέρος μιας κοινωνίας και οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες ομαδικά. Διαφορετικά,ας απομονωθεί ο καθένας και ας είναι μόνος του... Είναι σαν να σου λένε ότι θα καεί ο πλανήτης. Ας καούμε όλοι μαζί. Να είμαστε παρέα.Να χαρούμε ως την τελευταία στιγμή.Είναι προτιμότερο να ζήσουμε πέντε χρόνια γκρινιάζοντας ή δύο χρόνια χαμογελώντας; »
Ολόκληρη η συνέντευξη εδώ.
