Toυ Κωνσταντίνου Ραχιανιώτη"Ο Κωστής Χατζηδάκης έπεσε θύμα ξυλοδαρμού από το πλήθος". "Γιατί υπάρχουν παρκαρισμένα αυτοκίνητα κοντά στους δρόμους που θα περάσει η πορεία"; "Έτσι πρέπει, να αρχίσουν να μας φοβούνται οι πολιτικοί". "Να ζεσταίνουν τις μηχανές τα ελικόπτερα."
Λίγο καιρό πριν θα ήμουν εξαγριωμένος. Θα έφριττα με τέτοιου είδους ενέργειες και λογικές. Θα το συζητούσα με φίλους πνιγμένος από αγανάκτηση, θα εκμεταλλευόμουν τα blogs και τα social media για να σχολιάσω δηκτικά τα περιστατικά αυτά και, όπως είναι της μόδας πια, θα έγραφα και εγώ τη βαθυστόχαστη εξυπνάδα μου.
Όμως, αντί για όλα αυτά το μόνο που νιώθω είναι μια κόπωση. Δεν έχω τη διάθεση να μπω σε αυτή λογική για μια ακόμη φορά, να επιλέξω στρατόπεδο, να το υπερασπιστώ και να οχυρωθώ. Και όλα αυτά γιατί όσο και να διαμαρτύρεσαι, τίποτα δε θα...
...αλλάξει πλέον τη νοοτροπία μας. Φτιάχνουμε μια ιστορία στο μυαλό μας και εγκλωβιζόμαστε σε αυτή δίχως να αναρωτιόμαστε αν στέκει στη λογική. Η υπερβολή και ο λαϊκισμός είναι δίπλα μας από το πρωί μέχρι το βράδυ, από τα κανάλια μέχρι τις παρέες μας.
"Βλέπω μπροστά μου τον γκρεμό" έγραφε ο Σεφέρης δεκαετίες πριν. Ο γκρεμός ήρθε τότε και νομίζω ότι έρχεται και τώρα. Ίσως να είναι μια κάθαρση και αυτός μπροστά σε ένα σύστημα διαπλοκής και σε ένα πλέγμα αντιλήψεων της κοινωνίας που δεν οδηγούν πουθενά. Άλλωστε, το εύκολο και το ανέξοδο είναι τα θεμέλια της στρέβλωσης.
Ωστόσο, παρά την κόπωση, παρά την απογοήτευση και την απαισιοδοξία, πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση. Γιατί οι τρεις νεκροί στη Marfin δε μας δίδαξαν τίποτα. Γιατί εμείς θα πρέπει να διαλέξουμε ποιο γκρεμό θέλουμε.
