Απόσπασμα από πρόσφατη ομιλία του συνταγματολόγου Γιάννη Δρόσου:
Στην αρχή της ομιλίας μου αναφέρθηκα στα παραδείγματα του 1875 και του 1909. Και στα δύο την πολιτειακή στροφή πραγματοποίησε μία νέα πολιτική τάξη. Σήμερα, ακριβέστερα: μέχρι και σήμερα, φαίνεται ότι την κρίση προσπαθούν να αντιμετωπίσει το σύστημα πολιτικής που είναι τμήμα της, το σύστημα πολιτικής με τον οποίο θρέψαμε την κρίση και τραφήκαμε από αυτήν. Έχω μάλιστα μερικές φορές την υποψία ότι, προερχόμενες από πρωταγωνιστές της περιόδου που χρεοκόπησε, οι εκκλήσεις για ενότητα του λαού ώστε να ξεπεράσουμε την κατάσταση ηχούν στα αυτιά μου ως προσπάθεια του ξεπερασμένου κόσμου να σωθεί συλλήβδην. Ο Τρικούπης αντιμετώπισε ενωμένα τα μέχρι τότε αντίπαλα κόμματα του κομματικού συστήματος του 1875, ο Βενιζέλος ενωμένα τα μέχρι τότε αλληλοσυγκρουόμενα κόμματα του τότε δικομματισμού. Εδώ, μπορεί να είναι και νωρίς, όμως, τι περίεργη αίσθηση, κοιτάζοντας γύρω μου αισθάνομαι ότι περιφέρομαι ανάμεσα σε μορφές και φωνές ενός κόσμου που πέρασε χωρίς να το ξέρει, αλλά δεν βλέπω ούτε μορφές ούτε φωνές ενός κόσμου που να έρχεται –τουλάχιστον όχι ακόμη. Ή μήπως υπάρχουν και δεν τις βλέπω;