Μπορεί να ζηλεύω την ανεμελιά των συγκεντρώσεων. Μάλλον θα μου έκανε κι εμένα καλό να χαθώ μέσα στο πλήθος ένα καλοκαιρινό βραδάκι. Να τσουγκρίσω το αλουμινένιο κουτάκι της μπίρας μου από το περίπτερο με μια νόστιμη χίπστερ που ροβόλησε καβάλα στο σπαστό ποδηλατάκι της. Ακόμα περισσότερο, όμως, θα ήθελα να κατέβω σε μια συγκέντρωση όχι των αγανακτισμένων με την κρίση, αλλά εκείνων που θέλουν να εκμεταλλευτούμε την κρίση δημιουργικά. Μαζί με συμπολίτες που δεν έκλεισαν ποτέ κανένα δρόμο ούτε εκβίασαν την κοινωνία για κάποιο «κεκτημένο», ίσως επειδή ήταν απασχολημένοι με το να πληρώνουν φόρους ή να αναζητούν μια νόμιμη θέση πάρκινγκ. Και που τώρα βλέπουν την ευκαιρία να ακουστεί η φωνή της λογικής πάνω από τα τετριμμένα επαναστατικά συνθήματα, απαιτώντας μεταρρυθμίσεις που εκκρεμούν εδώ και δεκαετίες.
.jpg)
