Και μετά τι;

12.8.11

Θέλω πολύ σύντομα να καταγράψω τι εισπράττω από αυτους με τους οποιους αλληλεπιδρώ φέτος το καλοκαίρι, νομίζω ότι τέτοιου τύπου καταγραφές είναι συχνά πολύ πιο χρήσιμες από βαθυστόχαστες πολιτικές αναλύσεις.

Συνομιλώ με πάρα πολλούς νέους ανθρώπους που από την αρχή είχαν προσανατολιστεί να απασχοληθούν στον ιδιωτικό τομέα, να βρίσκονται σε απελπισία. Έχουν ταξιδέψει λίγο-πολύ στην Ευρώπη, δείχνουν κατανόηση κι αντιλαμβάνονται την αναγκαιότητα των διαρθρωτικών αλλαγών. Όμως τους λείπει μια δουλειά και  κυρίως η αισιοδοξία για το άμεσο μέλλον.

Για το μακροπρόθεσμο μέλλον, είναι πιο αισιόδοξοι. Έχουν πειστεί ότι επιτέλους "θα γίνουμε άνθρωποι" και δεν φοβούνται μια προσωρινή μετανάστευση. Το έκαναν και...

...οι παππούδες τους των οποίων τις φωτογραφίες πυκνά-συχνά χαζεύουν. Πριν φύγουν όμως, ζητούν από την πατρίδα τους κάτι που να μοιάζει λίγο με εγγύηση αλλά πολύ περισσότερο με υπόσχεση. Θέλουν να νιώσουν ότι θα ταλαιπωρηθούν υπηρετώντας έναν ανώτερο σκοπό, γνήσια πατριωτικό.Θέλουν από κάπου ν'ακούσουν ότι συμμετέχουν στη δημιουργία μιας νέας Ελλάδας που θα έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά τα οποία δεν θα διαμορφωθούν από ανάγκη αλλά από επιλογή.

Στα "θέλω" τους οφείλει με πειστικό τρόπο να απαντήσει η Πολιτική. Διαφορετικά, θα αφήσουμε μια γενιά να πνιγεί σε μια καθόλου δική της κατάθλιψη, θα την αναγκάσουμε να μετακινηθεί από το "θα γίνουμε άνθρωποι" στο "δεν αλλάζει αυτή η χώρα". Κι από το "μαζί τα φάγαμε" θα καταλήξουμε στο "μαζί δεν μπορέσαμε"...