Αναφέρει για παράδειγμα:
Μπορεί να είναι θετικό για το τάδε υπουργείο να ακολουθηθεί μια συγκεκριμένη πολιτική, ωστόσο, μπορεί αυτή η πολιτική να έχει παράπλευρες απώλειες στον τουρισμό. Παράδειγμα, η αύξηση του κόστους του αεροδρομίου “Ελ. Βενιζέλος”, το οποίο είναι ή το δεύτερο ή το τρίτο ακριβότερο στην Ευρώπη, με μέσο κόστος 36 ευρώ ανά επιβάτη. Τα αντίστοιχα, ανταγωνιστικά αεροδρόμια (Κωνσταντινούπολη, Βαρκελώνη, Μαδρίτη, Ρώμη, Μιλάνο), βρίσκονται στα 18 ευρώ και κάτω. Το πιο ακριβό είναι το Χίθροου και η Φρανκφούρτη αλλά εκεί μιλάμε για άλλα μεγέθη και οικονομίες.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Το κράτος νομίζει ότι...
...κερδίζει παίρνοντας άλλα 50 ή 100 εκατομμύρια μέσω των άμεσων εσόδων του αεροδρομίου. Στην ουσία όμως τι έχει κάνει; Έχει δημιουργήσει ένα αεροδρόμιο δυναμικότητας 35 εκατομμυρίων επιβατών το οποίο όμως δουλεύει με 13 εκατομμύρια επιβάτες. Με τις ακριβές του τιμές δεν μπορεί να προσελκύσει και άλλη ζήτηση. Το παράδειγμα αυτό δείχνει γιατί ένα υπουργείο Τουρισμού πρέπει να είναι στρατηγικό υπουργείο μέσω του οποίου ο ίδιος ο πρωθυπουργός να βλέπει την “μεγάλη εικόνα”. Να γιατί πρέπει να υπάρχει ένας συντονισμός και μπορώ να απαριθμήσω άλλα εκατό τέτοια παραδείγματα. Βλέπει, λοιπόν, ο κάθε υπουργός το “κουτάκι του” και αυτό δεν έχει συνέπειες μόνο στον τουρισμό, αλλά ο τουρισμός έχει βαρύνουσα σημασία».
Ολόκληρη η συνέντευξη εδώ.
