Δυο χρόνια τώρα αντί να συνειδητοποιήσουμε την
κατάσταση και ν’ αρχίσουμε να δουλεύουμε για να τη διορθώσουμε,
διαδηλώνουμε όχι για να την αλλάξουμε, αλλά για να μην αλλάξει τίποτα.
Απεργούμε ζητώντας να μείνουν τα πράγματα όπως είναι. Κάθε μέρα απεργίας
στις συγκοινωνίες στοιχίζει 2 εκατομμύρια στο κράτος. Την ημέρα. Κάθε
απεργία στα λιμάνια το καλοκαίρι στοίχιζε 1,1 εκατομμύριο. Χώρια τα
εκατομμύρια οι απώλειες στους πολίτες. Έπειτα ακολουθούν νέα μέτρα για
να μαζέψουμε τα χρήματα που λείπουν. Όλο αυτό το σύστημα, συνδικαλισμός,
κόμματα, φορείς, προσανατολισμένο στην προηγούμενη λειτουργία, τη
διανομή, αδυνατεί να συλλάβει τη νέα κατάσταση. Όπως παλιά, με
καταστροφικές και αυτοκαταστροφικές μορφές αγώνα προσπαθούν να επιφέρουν
το μεγαλύτερο δυνατό κόστος στην κοινωνία για να εκβιάσουν και να
διατηρήσουν τα προνόμια. Μόνο που τώρα πια, δεν υπάρχει τίποτα για
διανομή. Μόνο χρέος.
Ένα ακόμα εξαιρετικό άρθρο του Φώτη Γεωργελέ εδώ.
