Το μήνυμα του Πολυτεχνείου σήμερα

Οι εκδηλώσεις μνήμης του Πολυτεχνείου προτρέπουν πάντα για στοχασμό για τα μηνύματα που τότε πρωτοεκφράστηκαν και σήμερα επαναπροσδιορίζονται, για όσα άλλαξαν και για όσα παρέμειναν τα ίδια, σε συνδυασμό όχι μόνο με την αμφισβήτηση για τις εκδηλώσεις του εορτασμού που πολλοί εκφράζουν, αλλά και για την ένταση της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής κρίσης που σήμερα βιώνουμε.

 Η ζωή από τότε έχει αλλάξει και φαντάζει μακρύς ο χρόνος. Μια ολόκληρη γενιά όμως, η εποχή εκείνη την έχει ανεξίτηλα σημαδέψει, κυρίως γιατί ήταν η κορύφωση της αμφισβήτησης μιας ολόκληρης εποχής και της σύγκρουσης με απάνθρωπους μηχανισμούς.

Η δικτατορία ήταν μια αυθαίρετη εξουσία. Εξέφραζε τις δυνάμεις της οπισθοδρόμησης και τις δυνάμεις της παρακμής της...


...παραδοσιακής ελληνικής πολιτείας. Ιδιαίτερα την περίοδο 1969-1973 οι απάνθρωποι μηχανισμοί της ήρθαν σε σύγκρουση με τμήμα της ελληνικής παραδοσιακής αστικής κοινωνίας, που θεώρησε ότι το καθεστώς έθιγε κατάφωρα τις αξίες της και άρχισε να την αμφισβητεί.  Στον αντιδικτατορικό αγώνα ιδιαίτερη συμμετοχή είχαν φοιτητές που δεν είχαν καταβολές από την παραδοσιακή Αριστερά. Παρόλα αυτά, όλοι όσοι πρωτοστατήσαμε, βρεθήκαμε στρατευμένοι, φυλακισμένοι και πολλοί υποστήκαμε φρικτά βασανιστήρια.  Είναι σημαντικό ότι οι αστοί αμφισβητίες, πέρα από τη συμμετοχή τους στον αντιδικτατορικό αγώνα, συνέβαλαν στη δημιουργία μιας απροσδόκητης ευαισθησίας όλης της ελληνικής κοινωνίας και στη δημιουργία προϋποθέσεων για την κάλυψη ενός μεγάλου ποσοστού του δημοκρατικού ελλείμματος, που εκείνη την εποχή ήταν ιδιαίτερα έντονο.

Η ενδιαφέρουσα συνέχεια εδώ.