Μετά από τόσες ημέρες αυτογελοιοποίησης του πολιτικού συστήματος, είναι πλέον προφανές ότι η βιωσιμότητα της νέας κυβέρνησης θα είναι περιορισμένη κι ουδείς θα διευκολύνει τον οποιονδήποτε επικεφαλής να λάβει τολμηρές αποφάσεις. Φαίνεται μάλιστα ότι δεν θα πειραχθεί καν σε ουσιαστικό βαθμό το σημερινό (αντιπαραγωγικό) υπουργικό συμβούλιο.Σε τι ακριβώς ελπίζουμε λοιπόν; Ότι το μαγικό ραβδάκι του όποιου Παπαδήμου θα μετατρέψει τους φοβικούς υπουργούς σε γενναίους μεταρρυθμιστές; Εκεί στα μέσα Δεκέμβρη που θα αρχίσουν όλοι να ψάχνουν τρόπο να εκλεγούν πάλι βουλευτές εν όψει των εκλογών, εδώ θα είμαστε και θα κλαίμε με τα χάλια μας.
Ακόμα και σήμερα, ο Αντώνης Σαμαράς ουσιαστικά...
...ξεκαθάρισε ότι το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να οδηγηθούμε σε εκλογές χωρίς να χρεοκοπήσουμε στο ενδιάμεσο. Δεν τον ενδιαφέρει να στηρίξει μια παραγωγική κυβέρνηση προς την υιοθέτηση ενός νέου οικονομικού μοντέλου. Το σύνολο της Νέας Δημοκρατίας χαρακτηρίζει την όποια νέα κυβέρνηση "υπηρεσιακή".
Ακόμα λοιπόν κι αν ο Λουκάς Παπαδήμος είναι ένα πρόσωπο που ενδεχομένως να αποδειχθεί χαρισματικό, γιατί θα πρέπει να τον "κάψουμε" τόσο εύκολα; Υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι οι πολιτικοί μας δεν θα του χρεώσουν μια ενδεχομένη αποτυχία της μεταβατικής κυβέρνησης;
Ας πάμε λοιπόν συνειδητά σε μια υπηρεσιακή κυβέρνηση με μόνους στόχους την ορθή διαχείριση των δημοσιονομικών και την ασφαλή μετάβαση της χώρας μέχρι τις εκλογές. Ο Νικηφόρος Διαμαντούρος, θα ήταν ο ιδανικός επικεφαλής μιας τέτοιας κυβέρνησης καθώς διαθέτει την πλέον κατάλληλη κατάρτιση για τις εν λόγω προκλήσεις.
Προτιμώ ένα Φαν Ρομπάι από έναν τεχνοκράτη-killer που ουδείς επιθυμεί να στηρίξει.
