Από την πρώτη στιγμή που έγινε γνωστή η απαίτηση των Βρυξελλών για έγγραφες δεσμεύσεις των πολιτικών αρχηγών, ήταν προφανής η διάθεση των Ευρωπαίων να "δοκιμάσουν" τους Έλληνες πολιτικούς αρχηγούς και κυρίως όσους πριν το σχηματισμό της κυβέρνησης Παπαδήμου ήταν φανατικοί πολέμιο του Μνημονίου.Όποιας μορφής κι αν είναι το χαρτί που τελικά θα υπογράψουν οι τρεις αρχηγοί, η νομική του αξία θα είναι μηδαμινή, δεν πρόκειται για διεθνή συνθήκη ή κάτι παρόμοιο. Το επίχειρημα του Αντώνη Σαμαρά κατά της υπογραφής εστιάζει στην πολιτική αξία του εν λόγω εγγράφου. Υποστηρίζουν ότι αν υπογράψουν, δεν θα μπορούν ποτέ να επαναδιαπραγματευθούν, θα δείξουν μια δουλικότητα κτλ.
Θα μου επιτρέψετε να χαρακτηρίσω με μια...
...λέξη την επιχειρηματολογία: μπούρδες. Αν κάτι μας έδειξαν τα τελευταία δυο χρόνια είναι ότι καμία από τις δυο πλευρές δεν προσέρχεται στις εκάστοτε διαπραγματεύεις με βεβαιότητες. Το Μνημόνιο έχει αναθεωρηθεί δεκάδες φορές, το ίδιο και το Μεσοπρόθεσμο. Η Ελλάδα δεν αλληλεπιδρά(sic) με μια Ευρώπη σίγουρη για το πως πρέπει να αντιμετωπιστεί η κρίση. Αν για παράδειγμα σε λίγους μήνες προταθεί ως λύση το ευρωομόλογο, δεν θα μπορεί η ελληνική κυβέρνηση να ζητήσει την αναπροσαρμογή του δανειακού προγράμματος της Ελλάδας;
Πάμε τώρα στο επιχείρημα περί "δουλικότητας". Έχω την αίσθηση ότι και ο τελευταίος Έλληνας έχει πλέον κατανοήσει, ανεξάρτητα με το αν είναι υπέρ ή κατά των αλλαγών, ότι η Ελλάδα για τα επόμενα πολλά χρόνια θα βρίσκεται σε ένα ιδιότυπο καθεστώς εθνικής ανεξαρτησίας από τη στιγμή που η παραμονή στην Ευρωζώνη θεωρείται από τους περισσότερους όρος εθνικής επιβίωσης.
Που βρισκόμαστε λοιπόν σήμερα; Βρισκόμαστε μπροστά στην οργή των Βρυξελλών. Με ένα απλοϊκό τρικ, οι Ευρωπαίοι διαπίστωσαν ότι ο Αντώνης Σαμαράς εξακολουθεί να σχεδιάζει αντιμνημονιακά το μέλλον του και το μέλλον του κόμματος του. Μπορεί εμείς να γελάμε με τη φράση "δεν συγκυβερνώ" αλλά αυτοί οργίζονται και θεωρούν ότι δεν βάζουμε μυαλό με τίποτα....
.jpg)
