Πατριωτική δεξιά δεν υπάρχει. Ολες οι παρατάξεις είναι πατριωτικές, απλώς έχουν διαφορετικές απόψεις για το πώς εξυπηρετείται καλύτερα το εθνικό συμφέρον. Δεν θα ασχοληθούμε με εκείνους που πιστεύουν ότι σε μια χώρα τύπου Αλβανίας του Χότζα είναι το μέλλον της Ελλάδας. Υπάρχουν, όμως, εκείνοι που πιστεύουν ότι μόνο μέσω της ευρωπαϊκής πορείας η Ελλάδα διασφαλίζεται στον πολύπλοκο σημερινό κόσμο και έχει περισσότερες πιθανότητες ευημερίας, και οι άλλοι που πιστεύουν ότι η καθ’ ημάς ανατολή εγγυάται τα πάντα. Οι πρώτοι έχουν την ιστορία με το μέρος τους, οι δεύτεροι τη φαντασία. Οι πρώτοι κάνουν ένα τακτικό λάθος και ίσως να έχει να κάνει με μικροπολιτικούς σχεδιασμούς. Δεν εξηγούν ότι η ένταξη της Ελλάδος στον δυτικό κόσμο είναι ένα διαρκές πάρε-δώσε· απλώς ό,τι κατακτάμε λόγω της συμμετοχής στην Ευρώπη το προπαγανδίζουν ως δική τους επιτυχία, και ό,τι πρέπει να διορθώσουμε το φορτώνουν στην Ευρώπη. Οι δεύτεροι κάνουν στρατηγικά λάθος. Δεν υπάρχει καμιά ανατολή που να θέλουμε να μοιάσουμε και όποια ανατολή είχε μείνει στον αραβικό κόσμο προσπαθεί με αιματοχυσίες να γίνει δύση.
Η διαμάχη για τον προσανατολισμό της χώρας γεννήθηκε...
...μαζί με το νέο ελληνικό κράτος. Πέρασε κύματα πολλά και πήρε άλλες τόσες μορφές. Στη σύγχρονη ιστορία εμφανίσθηκε ξεκάθαρα στο ΠΑΣΟΚ κατά τη σύγκρουση μεταξύ εκσυγχρονιστών και του συνασπισμού, «εθνικοπατριωτών», «τριτοδρομικών» κ.λπ. Το σημείο τομής των δύο «μετώπων» στο ΠΑΣΟΚ έχει να κάνει κυρίως με τη στάση τους απέναντι στη Δύση. Οι εκσυγχρονιστές έχουν ως πολιτικό προσανατολισμό και ιδεολογική αναφορά τη Δύση. Οι υπόλοιποι, αφού έχασαν τις χώρες πρότυπα του «Τρίτου Δρόμου» (Γιουγκοσλαβία, Λιβύη, Ιράκ) τώρα ορίζονται απλώς από αντικαπιταλισμό-κρατικισμό, σαφέστατο αντιαμερικανισμό και άρρητο αντιδυτικισμό, ο οποίος δεν έχει γίνει ακόμη αντιευρωπαϊσμός μόνο και μόνο επειδή η Ε.Ε. επιδοτεί (άμεσα ή έμμεσα) ένα μεγάλο κομμάτι της εκλογικής τους πελατείας.
«Λαϊκιστική Δεξιά»
Αυτή η γραμμή άρχισε να γίνεται ιδιαίτερα ευδιάκριτη και στη Νέα Δημοκρατία. Εχει επίσης σημείο τομής τη στάση απέναντι σε ό,τι εκφράζει η Δύση. Αν θέλαμε να ονοματίσουμε τις δύο συνιστώσες θα έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε τους όρους «φιλελεύθερη» και «λαϊκή» Δεξιά, αλλά με τον τρόπο που πολιτεύεται πλέον ο κ. Σαμαράς, ο όρος «λαϊκιστική Δεξιά» είναι πιο περιεκτικός.
Η «λαϊκιστική Δεξιά» έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά με το επονομαζόμενο βαθύ ΠΑΣΟΚ αλλά και την Αριστερά, αλλά ο εφηρμοσμένος (κι όχι πάντα ρητός) αντιδυτικισμός της πρώτης έχει εντελώς διαφορετικές ρίζες από τη δεύτερη. Ενώ ο αντιδυτικισμός της Αριστεράς πηγάζει από μια ψυχολογικού τύπου άρνηση του μεταψυχροπολεμικού κόσμου (και των συντετριμμένων ονείρων της νιότης), ο αντιδυτικισμός της Δεξιάς πηγάζει από τα συντηρητικά ανακλαστικά της παράταξης, αφού ο μόνος πλέον «απειλητικός» φορέας κοινωνικών αλλαγών στη χώρα μας είναι η Δύση και ό,τι αυτή πρεσβεύει. Για παράδειγμα: η παγκοσμιοποίηση θεωρείται από την «αντιεκσυγχρονιστική Αριστερά» κάτι σαν εξαγωγή της καπιταλιστικής επανάστασης, ενώ από τη «λαϊκιστική Δεξιά» είναι απειλή για τις παραδόσεις μας.
H ενδιαφέρουσα συνέχεια εδώ.
